Psalm I.

1. Die niet en gaet in der godloosen raet,
Die op den wegh der sondaeren niet staet,
End niet en sitt by den spotters onreyne,
Maer dach end nacht heeft in Gods Wet alleyne,
Al synen lust, Ia spreeckt daervan eenpaer,
Die mensch’ is wel gelucksaligh voorwaer.

2. Hy sal gelijck sijn eenen schoonen boom,
Gheplant by eenen klaeren waterstroom,
Die sijn vruchten geeft in bequaeme tijden,
Van welcken geen drooge blat valt bezijden,
So sal die mensche saligh sijn bekent,
Met al sijn doen tot welcken hy hem wendt.

3. Maer so en is’t met den godtlosen niet,
Die als kaf verstroyt werden daermen’t siet,
D’welck van den windt hier end daer wert gedreven:
So sullen sy in Godts gerichte beven,
End niet bestaen, maer haest vergaen beschaemt,
Met den vromen werden sy niet genaemt.

4. God kent den wech end der vromen gemoet,
Hy draeght sorge voor hen end voor haer goet:
Dies sullen sy wel gelucksaligh wesen.
Maer naedenmael dat onse Godt gepresen,
Op der godtloosen weghen niet en achtt,
Sy end haer doen werden tot niet gebracht.