Psalm VIII.

1. O onse Godt end Heer seer hoogh gepresen,
Hoe heerlick moet doch uwen naeme wesen?
Over d’eerdryck streckt u heerlickheit schoon,
Ia wyder dan daer gaet des hemels throon.

2. Men siet alsins uwer kracht veel getuygen,
Selfs in den mondt der Kinderen die suygen,
Daer doer maeckt ghy tot niet ende beschaemt,
U’ vianden, doer u kracht seer vernaemt.

3. Maer als ick wil aensien ende bemercken,
Die hemelen, Heer uwer handen wercken,
Die sterren, die mane, die ghy doer t’woort,
Maeckt ende stelt een yder op syn oort.

4. Als dan spreeck ick by my verwondert seere,
Wat ist doch van den aermen mensch’ o Heere,
Dat ghy syner also gedachtigh sijt,
End over hem sorge draeght t’aller tydt?

5. Ghy maeckt hem dat hy God schier sij gelijcke
Want ghy maeckt hem overvloedigh end rycke,
Van heerlickheit, die doch naeckt is end bloot,
Ghy maeckt hem vol met veel goederen groot.

6. Ghy laet hem sijn over d’werck uwer handen,
Als een Heer der selven in allen landen,
Sonder wtnemen, alles in’t gemeen,
Hebt ghy hem onderdaen ghemaeckt met een.

7. Ossen, schaepen, haer wolle, end haer vellen,
Die ghy op de berghen voedt sonder quellen,
End op dat veldt weyden doet over al,
In bosschen, berghen end in menigh dal.

8. Die vlieghende voghelen die wel singen,
Die visschen der meers end oock alle dingen,
Dien ghy haer wesen end den adem gheeft,
Maeckt ghy hem onderdaen, iae al wat leeft.

9. O onse God end Heer seer hoogh gepresen,
Ten rechten moet uwen naem heerlick wesen,
Uwes naems heerlickheit in overvloedt,
Streckt veel wyder dan den eerdbodem doet.