Psalm XII.

1. Doet ons bystandt t’is meer dan tyt o Heere,
Want der vromer ghetal is worden kleen,
Se hebben afgenomen so gaer seere,
Dat der oprechten niet en is tot een.

2. Een yder spreeckt leughens end ydel dingen,
Met synen naesten, daer met hy hem krenckt,
Haer lippen niet dan smeeckingen voortbringen,
Die mondt spreeckt eens, maer t’hert’ wat anders denckt.

3. Die Heere wil doch die vleyende tongen,
Gantsch af snyden tot in der eewicheit,
Oock die lippen, die stout end onbedwongen
In hooghmoet niet spreeken dan ydelheit.

4. Die stoutelick dit derren geven vooren,
Wy werden groot doer ons tongh’ vol venyn,
Ons lippen vry ons alleen toebehooren,
Laet ons liegen, wie sal ons meester sijn?

5. Om der bedruckter wille die seer klaegen,
Sal ick (spreeckt de Heer) nu opmaeken my,
Die valsche tongen werden al verslaegen,
Van haer gewelt werdt myn volck gemaecht vry.

6. Onses Heeren Woort, is altyt bevonden,
Suyver end reyn gelyck dat silver klaer,
Dat geloutert is tot verscheyden stonden,
Iae sevenmael geloutert is voorwaer.

7. Dies wilt, o Heer, u volck nu voort bevryden,
End bewaeren nae uwe goedicheit,
Van dit boose volck dat ons t’allen tyden,
So quelt ende benauwt met teghenheit.

8. Want die boose rond om gaen ende zweven,
Hier ende daer onvriendelick end fel,
De wyl dat d’erghste schalcken sijn verheven,
End hier hebben gewelt, macht, end t’bevel.