Psalm XVIII.

Ick sal u lieven end dienen eendrachtigh,
Myn leven langh O Godt myn sterckte krachtigh,
Ghy sijt myn burcht, myn troost, myn heyl myn steyn,
Myn schildt, myn hoorn, myn bewaerder alleyn.

1. Myn hope staet alleen op God ghepresen,
Hy wil myn waepen end myn toevlucht wesen.
Als ick hem groot maeck’ end bidd’ nae sijn Woort,
Myn vianden hy haestelick verstoort.
S’doods noot omvingh’ my dees voorleden daegen,
Stroomen der boosen maeckten t’hert verslaeghen,
Die angst des grafs hadde my gantsch bevaen,
Met den stricken des doods was ick belaen.

2. So benauwt sijnde hebb’ ick Godt gebeden,
End hem aengheroepen van hier beneden,
Myn gheschrey tot hem in den hemel quam,
End myn stem tot sijnen ooren opklam.
Van stonden aen beefde dat gantsch eerdrycke,
Die berghen wierden beweeght des ghelycke,
Verschrickt waeren sy boven maeten seer,
Want met ernst groot, vertoornde hem de Heer.

3. Wt sijn neusgaeten ghingh damp tot dier stonde,
End een schrickelick vyer wt sijnen monde,
Hy was ontsteken met toorne so groot,
Dat hy alsins heete kolen wtghoot.
Hy boogh die lucht, end daelde tot den volcken,
Onder sijn voeten waeren duyster wolcken,
Hy satt op den windt die hem krachtigh roert,
End hy wiert op sijn vleughelen ghevoert.

4. Duyster wolcken hem gantschelick bedeckten,
End’ als een tente rondts om hem sy streckten,
Doer synen glantz sijn oock die wolcken saen,
Verdeelt ende hebben haer opghedaen.
Hy heeft haeghel end blixem toebereydet,
End in die lucht donderslaeghen ghebreydet,
De hooghste Godt liet sijnen donder gaen,
End liet d’eerde met haeghel end vyer slaen.

5. Met synen pylen schoot hy die boos’ allen,
Veel blixems end angsts heeft hem overvallen,
Doer u’ dreyghen end uwen stercken windt,
Ende uwen toorne die’t alle verslindt,
Syn die waterstroomen gedrooght in’t ronde,
Ontdeckt was de eerdtbodem in den gronde,
Hy heeft my met sijn handt goedigh besocht,
End wt dat diep’ water ghesondt ghebrocht.

6. Hy verloste my van alle die schaeren,
Der vianden, die my veel te sterck waeren,
In noot hy my voorkomt ende bystaet,
Ter rechter tydt is Godt myn toeverlaet.
Hy voerde my in’t breyd’, ende versinde,
Hoe hy my bewaerde, dien hy beminde.
Dies dede hy my nae myn vromicheit,
Ende nae myner handen reynicheit.

7. Want ick behielt altyt des Heeren wegen,
Sonder afwycken, so die vrome pleghen,
Ick hield sijn Wet, die ick hadde ghehoort,
Sonder daer van te verwerpen een woort.
So dat my die Heer oprecht heeft bevonden,
In al myn doen bewaerd’ ick my voor sonden.
Dies heeft my Godt nae myn eenvuldicheit,
Vergheven, end nae myn oprechticheit.

8. Voorwaer Heer ghy die myn doen kent alleyne,
Ghy sijt den goeden goet, end reyn den reynen,
Den oprechten sijt ghy O Heer oprecht.
End keert u af van den verkeerden knecht.
Den ootmoedigen bewaert ghy seer goedigh,
Ghy maeckt oock haest die stout’ ooghen demoedigh,
Myn ghesicht hebt ghy verlicht, Heer vermaert,
In duysterheit hebt ghy my wel verklaert.

9. Doer u’ kracht hebb’ ick dat kryghsvolck verslaeghen,
End springh’ over den muer sonder vertzaegen,
Ons Godt is bevonden oprecht end goedt,
Syn Woort is gheloutert in des vyers gloedt.
Hy is den menschen een schild in’t benauwen,
Iae den ghenen die op hem vast vertrauwen.
Waer isser een Godt sonder onse Heer,
End sonder hem eenighe sterckte meer?

10. Godt waepent my met sterckheit seer vrymoedigh,
End maeckt myn wegen seker end voorspoedigh.
Hy maeckt my ghelyck die herten sijn t’saem,
Om die berghen op te klemmen bequaem.
End hy leert myn handen oock krachtigh stryden,
Dat mynen arm kan spannen t’allen tyden
Den staelen bogh’, hy is myn heyl, myn schildt,
Die in den noot my onderhouden wilt.

11. U’ goetheit daer ick op hop’ al myn leven,
Heeft my nu meer dan oyt te voor verheven,
Ghy maeckt den wegh onder myn voeten slecht,
Op dat Heer niet en struyckel’ uwe knecht.
Myn vianden kan ick grypen end jaeghen,
Tot datse vernielt sijn doer veele plaeghen.
Ick slaese datse niet konnen bestaen,
Maer ter schanden onder myn voeten gaen.

12. Ghy rustet my tot den strydt Heer doerluchtigh,
Ghy maeckt myn vianden alle veldtvluchtigh,
Ghy breeckt ooc met een al haer groote kracht,
Doer my werden sy tot den val ghebracht.
Se roepen jae oock tot Godt, so se meenen,
Die hen gheen troost noch hulpe wilt verleenen,
Als stoff end slyck dat op de straeten leyt,
Hebb’ ickse verjaeght end verstroyt in’t breydt.

13. Van’t oproerigh volck vryt ghy my met eere,
End ghy maeckt my over veel volcks een Heere,
Want dat volck, dat my noyt en heeft bekent,
Heeft hem van selfs tot mynen dienst gewendt.
Veel vremde (sijnde doer vreese ghedreven)
Gheveynsdelick hem tot mynen dienst gheven,
Veel’ hebben in haer sloten vast ghebeeft,
Als men hen van myn kracht ghesproken heeft.

14. Myn Godt leeft die my sterckt end maeckt gheduldigh,
Hy is myn heyl, prys weerd seer menighvuldigh.
Die my sterckheit om my te wreken gheeft,
End doet dat t’volck vredlick onder my leeft.
Hy doet dat myn vianden my niet schaeden,
End verhooght my boven al die my smaeden,
Hy verlost my doer syn ghenaede groot,
Van der stouten ghewelt end, wederstoot.

15. Daerom Heer, sal ick u met lofsangh’ prysen,
Onder vremden sal ick u eer’ bewysen,
Iae u Heer die met een heerlick ghewelt,
Uwen Koningh wel bewaert hebt in’t veldt.
Die David den ghesalfden seer weldaedigh,
End sijn kindren altyt wilt sijn ghenaedigh.