Psalm XXII.

1. Waer om verlaet ghy my myn God myn Heer?
Verr’ is u hulp’, doch ben ick benauwt seer,
Verre hebt ghy myn klachten versteken,
Die my wtbreken.
Des daeghs aenroep’ ick u wt s’herten gronde,
Nochtans antwoort ghy my tot geener stonde,
Ende des nachts laet ick niet af van klaeghen,
Seer verslaeghen.

2. Doch Heer ghy sijt die heyligh’ even wel,
Die daer woent onder u volck Israel,
Daer ghy wilt dat hem steedts vermeere,
U’ prijs end eere.
Ons Vaders hebben op u vast gebauwet,
Iae op u alleyn hebben se vertrauwet,
Die haer banden geweldigh hebt ontbonden,
T’allen stonden.

3. Biddende waeren sy van druck bevrijdt,
Sy hoepten op u goetheit t’aller tijdt,
End ghy beweest hen vroegh ende staede,
Uwe ghenaede.
Maer ick ben een worm, end gheen mensch’ in krachten,
Een yders spot, want se my al verachten,
My tot een spreeckwoort sy te maeken plegen,
Aller weghen.

4. Een yder siet hoe dat ghy my Heer slaet,
Hy bespott my, end belacht my met smaet,
Verachtende steken se den mondt op,
End schudden den kop.
Dan sprekense, Hy staet tot allen tyden,
Gantsch op synen Godt, dien hy bidt in’t lyden,
Dat hy hem help’, ist dat hy hem beminnet,
End versinnet.

5. Doch hebt ghy my wt myns moeders lichaem
Ghebracht, end hulpe bewesen bequaem,
Van myns moeders borst ghy my steets bystaet,
Godt myn toeverlaet.
Iae dat meer is, so haest ick was geboren,
Hebt ghy my ontfangen ende verkoren,
Ende ghetoont dat ghy myn Godt wilt wesen,
Hoogh gepresen.

6. Daerom van my so verr’ doch niet en wyckt,
Den moet ontvalt my, end t’hert’ my beswyckt,
End daer is niemant, die my geeft die handt
Hulpe noch bystandt.
Veel stercke stieren my als nu omringen,
Die Ossen vet wt Basan my bespringen,
Om my te verstricken sy vlijt anwenden,
My te schenden.

7. Se syn als een Leeuw die verscheurt seer strangh,
Die loert om te rooven een schaepken kranck,
Sy ontdoen haer kelen wijdt ende breedt,
Schricklick ende wreedt.
End’ als water vloeyen wegh myne krachten,
Myn leven is ontstelt, end doer myn klachten
Smelt myn hert’ als was, Ooc vergaet myn leven,
Met swaer beven.

8. Als een potscherf is verdrooght al myn macht,
Aen t’ghehemelte kleeft myn tongh’ versmacht,
Ghy hebt my gemaeckt vol onweerden,
Als t’slyck der eerden.
Want honden omringen my end’ genaeken,
Die boosdoenders hen teghen my opmaeken,
Om myn handen end voeten te doersteken,
Iae tebreken.

9. Myn beenen kan ick tellen groot end kleyn,
D’welck siende die boose menschen onreyn,
Syn verblijdt ende bespotten (Heere)
My also seere.
Myn kleedt is van nu stuckwys wt gegeven,
Mynen rock is oock gestelt daer beneven,
Op dat se t’lot daerover werpen prachtigh,
T’saem eendrachtigh.

10. Dies wilt Heer van my nu niet verre gaen,
Maer goedighlick wilt my O Godt bystaen,
Haest u, ghy sijt ende anders gheene,
Myn kracht alleene.
Verlost myn siel van t’sweert myner vianden,
Die my soocken te kryghen in den handen,
End my gheerne wreedlick hadden verslonden,
Ghelyck honden.

11. Helpt doch wt de mule der Leeuwen fel,
Myn siel beangst, ende versterckt die wel
Teghen de eenhoornen, die hen stellen
Om my te quellen.
So sal ick mynen broederen verkonden
Uwen Naem, End sal daer toe ooc vermonden
In’t openbaer midden in uwer Kercken,
Uwe wercken.

12. Ick sal seggen: Ghy al die den Heer vreest,
Belijdt hem, end ghy kindren Iacobs meest,
Prijst sijn goedtheit, hem ende niemant el,
Vreese Israel.
Want hy heeft sijn aensicht niet willen wenden,
Van t’gebedt des menschens in sijn elenden,
Maer wil sijn stem hem laeten komen vooren,
Tot sijn ooren.

13. So sal uwen lof doer my sijn verhaelt,
In u’ Ghemeynte sal wesen betaelt,
Myn beloefte onder t’volck ootmoedigh,
Dat u vreest goedigh.
Daer sullen die arme versaedight wesen,
Van dien die u soecken werdt ghy ghepresen,
Ghy vrome sult eewigh (sijnde verheven)
In vreughd leven.

14. Dit bedenckende sullen sijn bekeert
Die volcken, End van hen werdt ghy gheeert,
Ende gedient met knyen gebogen,
Voor uwen ooghen.
Want se sullen weten dat u dat rycke
Alleyn behoort, Want ghy hebt gheen gelycke,
End dat ghy over die volcken met eere
Sijt een Heere.

15. Se sullen Heer, u eer’ aendoen seer groot,
Die versaedt sijn, Oock die des honghers noot
Lijden, die sullen u Heere prysen,
End eer’ bewysen.
Daer sal hem haer saedt gantschelick begeven,
Tot uwen dienst, se sullen Heer verheven,
Van kindts kindren altyt wesen gedachtigh,
Uws Naems krachtigh.

16. Wt hen dal altyt jemandt komen voort,
Om de naekommers te leeren u Woort,
Ende die goedicheit hoogh’ gepresen,
Van u bewesen.