Psalm XXVIII.

1. O Heer ghy sijt myn sterckte machtigh,
Tot u is’t dat ick bidde klachtigh,
Swyght niet stil, O myn Godt ghepresen,
Of anders so moet ik nu wesen,
Eenen mensche gantschlick ghelyck,
Die men begraeft in dat eerdrijck.

2. Wilt Heer verhooren al myn klaegen,
Als ick schreye sijnde verslaegen,
In u heyligh huys vol met eere,
Laet my met hen niet een sijn Heere,
Die nergent in blijdschap ontfaen,
Dan in dat quaedt dat se begaen.

3. Se spreken van vred’ aller weghen,
Doch haer hert’ is tot quaedt geneghen.
Wilt hen nae haer verdiensten gheven,
End nae haer meyningen daer neven.
Maeckt dat se overkommen snel,
Den loon haerer boosdaeden fel.

4. Om dat haer herten niet bemercken,
Uwe heerlicke wonderwercken,
End die kennisse gantsch niet achten,
Uwer daeden (Heer) vol van krachten,
Se werden verworpen voort aen,
Sonder naemals meer op te staen.

5. Geloeft sy Godt die myn gebeden,
Verhoort heeft nae syne goetheden,
Godt is myn schildt, ende borcht krachtigh,
Van hem kompt myn hulpe waerachtigh.
Dies moet myn hert’ wesen verblijdt,
End myn mondt hem singen altijdt.

6. Hy geeft myn volck kracht om te strijden,
Synen Koningh hy t’allen tijden
Bewaert: Dies laet t’volck uwer erven,
Uwen seghen O Heer verwerven,
Wilt dat bringen ter heerlickheit,
End voeden in der eewicheit.