Psalm XXIX.

1. Ghy Princen end ghy Heeren,
Begaeft met grooter eeren,
Schryft Godt toe alle t’saemen,
Syn kracht end lof bequaeme.
Wilt hem sulcken prys bewysen,
Als sijn macht niet om vol prysen,
Toestaet, end’ in sijn woningh’ goet,
Buyghet hem die knyen met ootmoet.

2. Godts stem werdt gehoort krachtigh,
Op die wateren machtigh,
In s’hemels wolcken seer klaer,
Werdt oock Godts kracht openbaer.
Sijn stemme niet om verstercken,
Ghetuyght van sijn groote wercken,
Sijn stemm’ is vol t’allen stonden,
Van heerlicke kracht bevonden.

3. Godts stem slaet met onweder,
Die Cederboomen neder,
Op Liban den bergh gheplantt,
End’ ander berghen in’t landt.
Hy doet die springhen te deghen,
So die jonghe kalvers pleghen,
End’ als die jongh’ Eenhoornen doen,
Die opspringen in bosschen groen.

4. Godts stem doersnijdt end scheydet,
T’vuer end sijn vlamm’ wtbreydet,
Hy doet t’dal Cades beven,
Met den daelen daer neven.
Hy schrickt die hinden kleenmoedigh,
End doet se misvallen spoedigh,
Hy doet die bosschen groen end groot,
Doer sijn kracht werden dorr’ end bloot.

5. Maer jeghlick gaet bin desen,
In Godts tempel ghepresen,
End daer hy plach te beven,
Hy loeft hem al sijn leven.
Des waters dat men vreest seere,
Des Sendtvloedts is Godt een Heere,
End sijn Koninghrycke voortaen,
Sal eewighlick vast blyven staen.

6. Daer om sal die Heer wesen,
Sijns volcks kracht wtgelesen,
Vred’ end goedt sal hen gheven,
Onse Godt hoogh’ verheven.