Psalm XXX.

1. Nae dat ghy Heer my hebt bevrijdt,
End dat ghy oock nemmermeer lijdt,
Dat myn vianden hebben vry,
Oorsaeck om te spotten met my.
Den prys die ghy hierom sijt werdigh,
Te singen wil ick sijn volverdigh.

2. Als ick u heb’ gheroepen aen,
Gesondtheit heb’ ick Heer ontfaen.
Ick was ter hellen ghedaelt schier,
Als ghy my wt trockt goedertier.
T’leven hebt ghy my willen spaeren,
Daer ick in t’graf was afghevaeren.

3. Ghy al die sijn goedtheit bekent,
Verbreydt sijn eer, maeckt sonder eyndt
Heerlick sijnen naem, nae sijn Woort.
Godt is nemmermeer so verstoert,
Of sijnen toorn, die elck doet schricken,
En vergaet gantsch seer haestelicken.

4. Maer sijne ghenaed’ end goedicheit,
Doer ons gantsch leven hy wtspreydt.
Daerom het oock dickwils gheschiet,
Dat wy t’savonds hebben verdriet,
Maer als den dagh is opghestanden,
Komt ons oorsaeck’ van vrueghd voor handen.

5. Als’t my al nae mynen lust ghingh’,
By my te spreeken ick aenvingh’:
Ick ben nu seker wel versorght,
Want u goedtheit was mynen borcht.
U kracht onderhielt my Heer goedigh,
Ghy ghaeft my alles overvloedigh.

6. Maer als ghy hebt u aensicht haest,
Afghewendt, myn hert wiert verbaest:
Dan riep ick tot den Heere goet,
End sprack tot hem in groot ootmoet:
Heer, wat nut sult ghy doch ontfangen,
Als myn leven sal sijn vergangen?

7. Als ick tot stof ben gemaeckt Heer,
Sal ick dan voorderen u’ eer?
Of verbreeden u waerheit klaer?
Verhoort my doch in dit gevaer,
Wilt my nae u’ goetheit aenmercken,
Sijt myn bewaerder, wilt my stercken.

8. Ghy hebt myn benaudtheit verkeert
In vrueghd, end hebt den sack gheweert
Des drucks, end my met vrueghd bekleydt.
Dies sal met lofsangh sijn verbreydt,
Doer my uwen lof end’ u’ krachten,
Die bestaen in allen gheslachten.