Psalm XXXVIII.

1. Wilt in uwen toorn ghestaedigh,
Heer genaedigh,
My doch straffen niet so seer.
Die hitt’ uwes toorns wilt keeren,
Van my Heere,
Die nu gaer swack ben end teer.

2. Want u pylen hart gedreven,
In my kleven,
Seer styf end diepe voorwaer,
Ghy wilt dat ick oock sal lyden,
Dat castyden,
Uwer handt die my druckt swaer.

3. Myn lyf is vol ongesonden,
Nu bevonden,
Doer uwen toorne seer groot,
Geen rust’ en hebben myn beenen,
Al met eenen,
Van weghen myn sonden bloot.

4. Want die straffe myner sonden,
Niet om gronden,
Seer swaer over myn hooft gaet.
Als een last seer swaer om draeghen,
T’allen daeghen,
Werdt sy meerder met der daet.

5. Myn wonden my seer vermoeyen,
Die daer vloeyen,
Van etter stanck end gebloet.
Doer myn dwaesheit niet om sommen,
Is my kommen,
Dit verderf end teghenspoedt.

6. Myn lyden my so hart drucket,
Dat ghebucket,
Ick nu ben, jae oock gantsch krom.
Ick moet truerigh end verslaeghen,
In myn klaeghen,
Den gheheelen dagh gaen om.

7. Want verdorret t’allen steden,
Sijn myn leden,
Doer t’cruys dat my t’hert’ doersnijdt.
In my is niet ghesondes bleven,
Want myn leven,
Is vol lydens t’aller tijdt.

8. Ick die wacker plagh te wesen,
Ben midts desen,
Gaer ghebroken matt end kranck.
So dat ick doer t’cruys myns herten,
Vol van smerten,
Schreye gantsche daeghen lanck.

9. Myn begheerten Heere krachtigh,
End almachtigh,
Sijn voor u gantsch openbaer.
Al myn suchten end ghedachten,
End myn klachten,
Sijn voor u bloot ende klaer.

10. Myn herte beeft met vertzaeghen,
Seer verslaeghen
Sijn myn krachten in’t ghemeyn.
End my is (dies ick moet schromen)
Gantsch ontnomen,
T’ghesicht myner ooghen reyn.

11. Myn vrienden die gaen ter zyden,
End myn lyden
Sien se onbarmhertich aen.
Ende die my sijn die naeste,
Met der haeste,
Wijdt van my treden end gaen.

12. Sy die myn siel’ netten stellen,
End my quellen,
Met hen die my gonnen quaet,
Dencken om my te beschaemen,
End al t’saemen,
Houden teghen my den raedt.

13. End ick als die niet kan hooren,
Stae daer vooren,
Daer se teghen my raedslaen.
Ick ben gaer stom tot dees stonde,
Wt den monde
En laet’ ick gheen woort ontgaen.

14. Ick ben gheworden als eene,
Die gantsch gheene
Spraeke, noch gheen gehoor heeft,
Als een die sijnde versteken,
Niet kan spreken,
End geen verantwoordingh’ geeft.

15. Maer ick wil Heer op u bauwen,
Myn vertrauwen,
End wachten uwen bystandt.
Ghy sult oock myn Godt verkoren,
My verhooren,
End my bieden uwe handt.

16. Ick bidd’ u laet niet verblijden,
In myn lyden,
Hen die my haeten seer wreedt.
Want als myne voeten glyden,
Wat bezyden,
Sy verheughen in myn leedt.

17. Wilt helpen o Heere krachtigh,
My die klachtigh
Ben, end tot lyden gemaeckt.
Ghestaedelick is myn herte
Vol van smerte,
Daer met ghy my hebt gheraeckt.

18. Met schaemten ick my seer quelle
End vertelle,
Myne seer groote misdaedt.
Ick en doe niet dan beklaeghen,
Al myn daeghen,
Al myn swaere sonden quaedt.

19. Myn vianden sijn ben desen,
Hoogh’ ghepresen,
End leven in eer’ end pracht.
Die my haeten end aenvechten,
Gantsch t’onrechten,
Wassen in ghetal end kracht.

20. Sy al teghen my hen stelden,
End vergelden
Met quaet doen alle myn dueghd.
Daerom is’t dat se my smaeden,
End belaeden,
Om dat ick recht doe met vreughd.

21. Wilt my Heer in sulcker maeten,
Niet verlaeten,
Die van jeghlick ben veracht.
Dat van my u’ goedtheit rycke,
Niet en wycke,
Want myn hert’ Heer u’ verwacht.

22. Komt Heer, wilt u by my maeken,
In myn saeken,
Tot myn hulp’ u goedtlick wendt.
Haest u tot mynen bystande,
Goederhande,
Ghy die myn heyl sijt bekent.