Psalm XXXIX.

1. Ick sprack, ick woude (sijnde wel bedacht)
Op al myn weghen nemen acht,
Dat ick met spreken niet misded’ onvry,
So langh de boose staet voor my:
Als soud’ ick moeten mynen mondt altyt,
Met eenen toom houden bevrijdt.

2. Als een stomm’ en sprack ick noch goedt noch quaedt,
Iae t’goed versweegh ick, t’welck my schaedt,
Dies heeft seer toeghenomen Heer myn smert’,
End met angst heeft ghebrandt myn hert’:
Dewyl dat ick murmureerde onvro
By my: Tot dat ick sprack also:

3. Maeckt my, O Heere, openbaer myn eyndt,
End den tijdt myns levens bekent,
Dat ick verstae den tijdt dien ghy my stelt:
Want ghy hebt myn daeghen ghetelt,
Die haest voorby loopen, also men siet,
End by u gheacht sijn als niet.

4. Die mensch’ als ydelheit seer haest verdwijnt,
Als hy oock best te leven schijnt,
Hy is als een stroom die snel gaet voorby,
Te vergheefs vroegh end laet’ slaeft hy,
Om t’goedt te saemelen: Niet overal
Wetende, wien hij’t laeten sal.

5. Wat is’t doch dat ick verwacht o myn Heer?
Myn hope staet op u nu meer,
Verlost my van myn sonden groot end swaer.
Laett niet toe dat ick sij eenpaer,
Een tyt verdryf, end’ oock een spot onreyn,
Der dwaesen godtloosen ghemeyn.

6. Ick heb’ ghedaen als een stom mensch voorwaer,
Stilswyghende voor ende naer,
Want ghy Heer selv’ hebt my doch sulcks gedaen,
Dies houdt op van plaegen end slaen.
Want doer u straffen ben ick gantsch versmacht,
Ghevoelend’ u handen met kracht.

7. Als ghy den mensche straft ende castijdt,
Hy werdt tot niet in korter tijdt,
Sijn schoonheit haest gelyck een kleedt vergaet,
Dat die motten veréten quaet.
Die menschen sijn (so men spreeckt die waerheit)
Anders niet dan een ydelheit.

8. Hoort myn gebedt, verstaet Heere myn klacht.
Op myn schreyen neemt nu doch acht.
Want een vremdlingh ben ick die slechts doerreest,
So oock myn Vaeders sijn geweest.
Laett af van slaen, verquickt Heer myn gemoet,
Eer dat ick van hier scheyden moet.