Psalm XLI.

1. Wel hem die recht oordeelt van dat cruys groot,
Des aermen in den noot
Godt sal dien lieflick vertroosten voorwaer,
In al sijn lyden swaer:
End hem laeten sijn wel fraey end ghesondt,
Iae bloeyen t’aller stondt.
Hy sal hem nae den wil der boosen niet,
Verlaeten in’t verdriet.

2. Als’t schijnt dat hy op t’bedd’ in t’cruys verstickt,
Van Godt werdt hy verquickt.
Hy sal verkeeren alle sijn kranckheit,
In een ghesondicheit.
In myn lyden sprack ick Heer tot u vry,
Ontfermt u over my,
Gheneest myn siel O Godt, ick hebb’ misdaen,
End my grootlicks ontgaen.

3. Myn vianden wenschen my plaegen boos,
In haer herten seer loos,
Se spreken: Sal hy sterven nemmermeer,
Iae vergaen met oneer?
My troostende maeckten se groot gherel,
End verberghden seer wel
Haer listen: Maer gaende van my met pracht,
Se hebben my veracht.

4. Die my haeten, houden over my raedt,
End morren t’saem seer quaedt:
Een yder woude dat ick waer versmacht,
End gantsch tot niet ghebracht.
Se spreken: Hy leyt in sulck eenen staet,
Om sijn groote misdaet:
Hy is so mat, dat hy niet kan opstaen,
Noch dit lyden ontgaen.

5. Iae self myn naeste vriendt dien ick oock weet,
Die wist’ al myn secreet,
Myn vriendt die met my att myn broodt seer goet,
Heft teghen my den voet.
Maer hebt doch metlyden met my O Heer,
Die nu benauwt ben seer,
Helpt my: so werdt hen vergolden seer koen,
T’quaedt dat se my aendoen.

6. Maer ick mercke doer dit lyden niet kleyn,
Tot my u liefde reyn:
Want myn vianden hebben gantschlick niet,
Om spotten, so men siet.
Ghy onderhoudt my doer u’ goedicheit,
Om myner vromicheit,
End sult my oock in toekommenden tijdt,
Eewigh maecken verblijdt.

7. Ghepresen sij de Godt van Israel,
Met eewigh lof end spel,
In eewicheit werde ghesonghen Heer,
Uwen prijs end’ u’ eer.