Psalm XLVII.

1. Alle volck ghemeyn,
Slae die handen reyn,
Met vreughden te saem,
End met sangh bequaem.
Prijst Gods naeme goet,
Met hert’ end gemoet.
Want hy is de Heer,
Dien wy vreesen seer,
Een Koningh is hy,
Die alsins toont vry,
Sijn seer stercke kracht,
End sijn groote macht.

2. Die volcken ghestelt,
Onder ons ghewelt,
Sullen wy haest sien,
Die voor ons haer knien,
Buyghen met ootmoet,
Vallend’ ons te voet.
Hy is die Iacob,
Tot sijn volck neemt op,
End tot sijn erfdeel,
Ons verkiest gheheel,
Want hy als sijn kindt,
Ons hertlick bemindt.

3. Ons Godt seer vermaert,
Met vreughd hoogh’ op vaert,
In een bly gheschal,
Der Basuynen al,
Die men lieflick hoort,
Met een soet accoordt.
Singht nu openbaer,
Godts onss Koninghs klaer
Goedtheit wel bekent,
Want tot aen elck eyndt,
Streckt hem, so men siet,
Sijn macht end ghebiet.

4. Singht ghy die kloeck sijt,
Want hem sijn altijdt,
Die volcken voort aen,
Gantschlick onderdaen,
Hy sitt verciert schoon,
Hoogh’ op sijnen throon.
Die Princen van naem,
Sijn hem ghehoorsaem,
End sijn daerom hier,
Dat se werden schier,
T’volck Gods (minst en meest)
Dien Abraham vreest.

5. Onse Godt vol eer’,
Is een krachtigh HEER,
Boven hen ghestelt,
Die hebben ghewelt,
End steedts onbeswaert,
D’eerdtryck hy bewaert.