Psalm XLIX.

1. Ghy menschen al, hoort end wilt doch verstaen,
Ghy volcken al komt end treedt hier voor aen,
Ghy ghemeyn volck, oock die als Heeren leeft,
Ryck’, aerm, end kranck’ u tot hooren begheeft,
Wysheit sal u wtspreken die mondt myn,
End van verstandighe reden vol sijn:
Goede spruecken hoor ick sonder vervelen,
Op myn harp’ wil ick groote dinghen spelen.

2. Waerom sal ick my in angst so verslaen,
Al ben ick nu omringht end oock gevaen,
Van die boose die op my hebben acht,
Dat ick van hen tot niet worde ghebraght,
Die hen verlaeten op al haer groot goet,
End daer op draeghen eenen hooghen moet,
Doch d’een broeder houd d’andren niet in’t leven
Hy kan God’ niets tot een Rantsoenghelt geven.

3. Want dat Rantsoen valt den menschen te swaer
Hy kan gheensins dat opleggen voorwaer,
Als leeft hy langh’ sonder in’t graf te gaen,
Noch moet hy sulcks alles laeten aenstaen.
Dat de wyse sterven men daeghlicks siet,
Even als die dwaese met groot verdriet.
Haer goedt daernae besitten end verswenden,
Vremde, die se noyt saeghen noch en kenden.

4. Doch is haeren lust end haer spreken al,
Dat haer huys eewighlick vast blyven sal,
End haer plaetsen die nae hen sijn ghenaemt,
Kindts kindren erven sullen onbeschaemt.
Maer of se schoon hier hebben heerlickheit,
Se behouden die niet in eewicheit:
Maer die poffhansen geacht groot van staeten,
Moeten als t’vee daer van, end alles laeten.

5. Niet dan ydelheiten is al haer doen,
Nochtans van haeren kindren kloeck end koen,
Wordt dit ghepresen steedts met grooten vliet,
Se doen sulcks nae, nochtans is’t min dan niet:
Met hoopen vaeren se ter hellen breedt,
End werden doerknaeght van der doot seer wreed.
Maer die vrom sijn van herten end van sinnen,
Sullen hersschen end die boos’ overwinnen.

6. Der boosen roem end stoutheit sal vergaen,
In der hellen blijven se steedts gevaen:
Maer daer van sal Godt my bevryden recht,
Om dat hy my neemt aen tot sijnen knecht.
Daer om en vreest niet als ghy siet of hoort,
Dat jemandt ryck werdt end getrocken voort,
Want stervende draeght hy met hem geen haeven,
Sijn eere werdt oock met hem niet begraeven.

7. Se troosten hen in desen overvloet,
End prysen die, die maeken goeden moet:
Maer se moeten tot haer vaeders haest vlien,
Daer se Gods heerlickheit niet sullen sien,
Summa, als een mensch komt tot heerlickheit,
So werdt hier doer sijn onverstandicheit,
Den vee ghelyck, grootlicks tot sijner blaemen,
Welckens siel’ ende lyf vergaen te saemen.