Psalm L.

1. Godt die der Goden Heer is, spreken sal,
End t’saemen roepen dat gantsch eerdsche dal,
Van den Opgangh tot den Nedergangh breedt,
Wt Zion komt Godt die daer is bekleedt,
Met heerlickheit end schoonheit hoogh’ ghepresen,
Onse Godt komt die niet stille sal wesen.

2. Voor hem gaet een fel verslindende vier,
Een groot onweder komt met hem tot hier,
Hy sal hemel end eerd’ aenspreken wel,
End sijn volck rechten, segghende seer snel:
Versaemt my myn heylghen, die met vertrauwen
Offeren, end myn verbondt onderhauwen.

3. End ghy hemels sult melden overbreydt
Gods des rechters groote gherechticheit.
Hoort myn volck, ick spreeck’ u aen in’t ghemeen,
Ick ben u’ Godt daer is oock anders gheen.
Ick sal u niet straffen om u’ offranden,
Die ick hebbe gheheyscht van uwen handen.

4. Van u jet te nemen hebb’ ick gheen noot,
Ossen noch bocken t’sy kleyn ofte groot,
Want al het vee der bosschen dat is myn.
Oock die dieren die met duysenden sijn,
Op den berghen, jae die voghelkens kleyne,
End t’ghedierte des velds is myn alleyne.

5. Als hongherde my, ick en seydt u niet,
Want d’eerdtryck is myn met al dat men siet.
Meynt ghy dat ick Ossenvleesch eten moet?
Of tot dranck behoeve der Bocken bloedt?
Neen ick, maer offert danckseggingh’ met singen,
End wilt u’ beloften doen end volbringen.

6. Roept my aen, end ick sal u in den noot,
Helpen, end ghy sult myn’ naem maeken groot,
Maer God spreeckt die schalken aen seer verstoort,
Waerom verkondight ghy also myn Woort,
End neemt myn bondt in uwen boosen monde,
Dewyl ghy myn straffe haett in den gronde?

7. Nae dat ghy ooc hebt myn gebodt versmaet,
End als ghy noch een dief siet, met hem gaet,
Dien sijt ghy ghelijck, jae hem toeghedaen,
Van eehebrekers wilt ghy u niet onslaen,
Den mondt opent ghy tot schenden end smaeden,
U’ tonghe kan niet dan lieghen end schaeden.

8. Ghy sitt’ end relt van uwen broeder quaet,
End met achterklap ghy hem seer belaedt,
Dit doet ghy, end om dat ick swyghe stil,
Ghy meynt dat ick u ghelyck wesen wil,
Maer ick sal u noch onder ooghen stellen,
U’ sond’, end’ u daerom straffen end quellen.

9. Och wilt doch dit mercken end wel verstaen,
Ghy die God gantsch vergheet, hoort dit vermaen,
Op dat ghy niet sonder hulp haest vergaet.
Die danckoffert, die eert my met der daedt,
Spreeckt God, end die desen wegh gaen end treden,
Sullen myn heyl overkommen in vreden.