Psalm LII.

1. Seght ghy Tyran, waer op ghy bauwet,
Met ghewelt end boosheit,
Hoe staet ghy so, ende betrauwet,
Op u’ ongherechtheidt?
Nochtans is Godts bystandicheit,
Ons daeghelicks bereydt.

2. U’ tongh’ alleyn schaedet end quellet,
End is tot aller tydt,
Als een scheermes seer wel ghestellet,
Dat seer scherpelick snijt:
Ghy bemindt valschheit end dat quaet,
Meer dan t’recht met der daet.

3. Om woorden die seer konnen schaeden,
Te spreken sijt ghy snel:
Maer Godt sal u straffen end smaeden,
Ghy valsche tonghe fel.
Ghy werdt doersneden end verdruckt,
Iae wt u’ plaets gheruckt.

4. Ghy boose, ghy werdt wtgehauwen
Tot de wortel met een,
T’welck die vrome sullen aenschauwen,
Met een vreese niet kleen:
End lachende met uwen val,
Sullen se spreken al:

5. Dit is hy die niet heeft verkoren,
Godt tot sijn hulp’ alleyn,
Maer op sijn ryckdommen alvoren,
Steld’ hy sijn hert’ onreyn:
Hy heeft hem ghesterckt met boosheit,
End’ ongherechticheit.

6. Maer ick die nu ben end sal wesen,
Alleyn stout ende koen,
Op Gods goedicheit hoogh’ ghepresen,
Als een Olyfboom groen,
Sal gheplant sijn midden eenpaer,
Van Godes huys eerbaer.

7. Dan sal ick voor dees wraeke Heere,
U steets prysen voortaen,
End op u vol van macht end eere,
Gronden end blyven staen.
Want u’ goedtheit veel goeds doen sal,
Uwen volck’ overal.