Psalm LXII.

1. Hoe seer dat myn siel’ is ghequelt,
In Godt werdt sy gherust ghestelt:
Want hy is myn toevlucht alleene,
Myn troost, myn bystandt in der noot,
Myn kracht die my voor den val groot,
My wel bewaert end anders gheene.

2. Hoe langhe sult ghy alle staen,
Om te schaeden end doodt te slaen?
Ghy werdt noch met schanden versteken,
Als een wandt die daer valt, sult ghy,
End als een oude muer daerby,
Van selfs vergaen, scheuren end breken.

3. Sy en ghedencken anders niet,
Dan om t’onderdrucken met vliet,
Hem dien ghy wilt verheffen Heere,
Lueghen behaeght hen met der daedt,
Haer woort is soet, maer t’herte quaedt,
Is vol vloeckens end vol oneere.

4. Maer ghy myn siel wilt doch voort aen,
Met ghedult op den Heere staen,
Op hem staet myn hop’ end betrauwen,
Hy is myn troost end niemant el,
Myn heylandt die my bewaert wel,
Gheen schand’ noch leedt kan my benauwen.

5. Godt is myn eer’, myn heyl, myn kracht,
Myn toevlucht, myn sterckte, myn macht.
Ghy volckeren wilt hem vertrauwen,
Komt end stortet doch alle gaer,
Voor Godt uwe herten eerbaer,
Op hem alleyn willen wy bauwen.

6. Maer die menschen machtigh end ryck,
Sijn ydelheit alle ghelyck,
Yder van hen te feylen pleghet:
Weeght ydelheit, end oock met dien,
De menschen al, so sult ghy sien,
Dat ydelheit veel swaerer weghet.

7. Op onrecht u doch niet verlaett,
Op ghewelt noch stelen niet staet,
Wilt aen ydel dinghen niet hanghen.
Komt u t’goet toe met overvloedt,
Wilt daermed’ u’ hert’ end ghemoet,
Gheensins laeten wesen bevanghen.

8. De Heer spreeckt dickwils in sijn Woort,
Also ick dat hebbe ghehoort:
Dat hy alleyne sy almachtigh.
Ghy sijt Heer vol ghenaeden soet,
Die den mensche wat recht is doet,
Nae sijn verdienst doer u’ handt krachtigh.