Psalm LXIII.

1. O Godt gheen God heb’ ick dan u,
Van s’morgens aen bidd’ ick u Heere,
Myn siel verlanght nae u gaer seere,
Die gantsch in my versmeltet nu.
Gheheel verdrooght is myn lichaeme,
Myn krachten vergaen al ghelyck,
My dorstet als een dorr’ eerdryck,
Nae u in dees plaets’ onbequaeme.

2. Op dat ick noch eens aensien magh,
U’ heerlickheit nae dit benauwen,
So ick die lieflick te aenschauwen,
In uwen schoonen tempel plagh.
Want veel beter is u’ ghenaede,
Dan s’menschen leven self hier is,
Daer sal oock mynen mondt gewis,
Uwen lof spreken vroegh end spaede.

3. Daer sal ick singhen u’ eer’ klaer,
So langh’ als ick werd’ in dit leven,
U met handen hoogh’ op gheheven,
Sal ick O Godt aenroepen daer.
Dit souden myns herten vreughd wesen,
End’ oock al myn ghenoecht’ alleyn,
Mocht’ ick met hert’ end monde reyn,
U altyt loven Heer ghepresen.

4. Als ick rust’ op dat bedde myn,
End overleggh’ al uwe krachten,
So moeten dan al myn ghedachten,
Des nachts met u onledigh sijn.
Want in myn verdriet end myn sorghen,
Hebt ghy my geholpen eenpaer,
Dies prys’ ick u, ghy hebt voorwaer,
Met u’ vleughelen my verborghen.

5. Myn siel’ hanght u so vastlick aen,
Dat se van u gheensins kan wycken,
U’ handt bewaert my desghelycken,
Voor allen die my teghen staen,
Maer sy die myn siel’ met onweerde,
Overvallen willen met leedt,
Sullen in den afgront seer wreedt,
Verstooten werden onder d’ eerde.

6. Versneden werdt tot stucken kleyn,
Met den sweerd’ end tot roof ghegeven.
Den vossen end dieren daerneven,
T’goedt myner vianden ghemeyn.
Dan sal de Koningh hem verblyden,
In uw overwinninghe Heer’,
Wie u kent sal u’ lof end eer’,
Wtbreyden klaer aen allen zyden.

7. Daer om die lueghenmonden al,
Hoe valschelick dat se oock spreken,
Sullen ghestopt sijn end versteken,
So datse niemant helpen sal.