Psalm LXXII.

1. Wilt doch u’ ghericht’ overgheven,
Uwen Koningh O Heer,
End u’ gherechticheit daer neven,
Sijnen sone met eer’.
Op dat hy al u’ volck voortrede,
In der gherechticheit,
End d’aerme bescherme met vrede,
In aller billicheit.

2. Dat de berghen den vrede rycke,
Onder t’volck bringhen voort,
End die huevelen desghelycke,
Dat recht Heer nae u’ Woort.
Hy sal die by dat recht bewaeren,
Die met noot sijn ghequelt,
End wtroeyen diese beswaeren,
Met kracht ende ghewelt.

3. Van een yder der onderdaenen,
Sult ghy steedts eer’ ontfaen,
So langh’ als de Sonn’ end de Maene,
Sullen schynen voort aen.
Hy daelt als de reghen bequaeme,
Op t’veldt aen elcken kant,
End als de daw seer aenghenaeme,
Op dat verdorde landt.

4. Onder sijn ryck, sullen schoon bloeyen,
Die goede menschen al.
In paeys sullen se so langh’ groeyen,
Als de Maen’ schynen sal.
Van d’een Zee streckt sijn ryck’ ghepresen,
Tot d’ander Zee bekent.
Van Euphrates sal’t verbreydt wesen,
Tot aen der weerelt eyndt.

5. Hem sullen met ghevouden handen,
Mooren vallen te voet,
Oocksullen kussen sijn vianden,
D’eerde met groot’ ootmoedt.
Die in’t Meer hersschen, end d’eylanden,
Sullen gheschenck doen reyn,
D’Arabers sullen met verstande,
T’selve doen al ghemeyn.

6. Alle Koninghen sullen t’saeme,
Hem aenbidden met een.
Die heydnen sullen sijnen naeme,
Prysen groot ende kleen.
Hy sal den aermen t’sijner baeten,
Verlossen die nu schreyt,
End helpen hem die is verlaeten,
Wt sijn elendicheit.

7. Hy sal den aermen end den kleenen,
Ghenaedigh sijn end goedt,
Den ghenen die schreyen end weenen,
Werdt hy vriendtlick end goedt.
Hy sal se voor t’ghewelt bewaeren,
End voor bedrogh seer quaedt,
Hy sal oock t’bloedt sijner dienaeren,
Hoogh’ achten vroegh end spaedt.

8. Den aermen sal hy oock wtgheven,
Dat Arabische goudt,
Se sullen hem alle haer leven,
Dienen t’saem met eenvoudt.
Dat koorn sal overvloedigh wesen,
T’veld vol sijnd’ over al,
Ghelyck die boomen hoogh’ gheresen,
Des Libans ruysschen sal.

9. Dan sullen bloeyen in de steden,
Borgher ende koopman,
Se sullen toenemen in vrede,
Ghelyck t’groen gras voort aen.
Des Koninghs naemsal bekent blyven,
Elck sal dies doen vermaen:
Sijn roem sal so langhe beklyven,
Als Sonn’ end Maene staen.

10. Der heydenen alle gheslachten,
Werden hem onderdaen:
Se sullen hem gheluckigh achten,
End prysen hem voort aen.
Sprekende: Gheloeft sij de Heere,
Des volcks van Israel,
Die in’t werck is wonderlick seere,
Iae hy end niemant el.

11. Heerlick gheloeft werde sijn naeme,
Tot in der eewicheit,
Die landen moeten vol sijn t’saeme,
Van sijner heerlickheit.