Psalm LXXV.

1. Wy dancken u Godt end Heer,
Wy prysen u’ wercken al:
Want die roem uwes naems sal,
Ons bysijn langes so meer,
End wy sullen singhen klaer,
U’ daeden seer wonderbaer.

2. Als daer komt myn tyt bequaem,
Ick sal richten richtelick:
Dat eerdtryck smeltt gantschelick,
Met de jnwoenders al t’saem,
Maer sijn pilaeren niet kleyn,
Onderhoud’ ick vast alleyn.

3. Ick sprack die hooveerdigh’ aen,
Die roemen sonder verstandt:
Verheft u niet hier in’t landt,
Wiltop u’ ghewelt niet staen,
Steeckt uwen hoorn’ onbeschaemt,
Niet hoogher op dan’t betaemt.

4. Oost noch West, noch oock dat Noordt,
En maeken all’ t’saemen niet,
Dat de mensch’ also men siet,
Werdt so seer ghetrocken voort:
Maer van Godt werdt verhooght d’een,
End d’ander ghemaeckt seer kleen.

5. In Gods handen is een kop,
Vol gemaeckt met stercken wyn:
Hy sal daer wt schenken fyn
Sijn’ kindren: doch den grondtsop,
Sullen al die boos’ onreyn,
T’saemen wtdrincken ghemeyn.

6. Ick sal dan noch met ghesangk,
Des Gods Iacobs wercken schoon,
Verbreyden met soeten toon.
End der boosen hoorne kranck
Breken: Maer die vrome goedt,
Werden gheeert in voorspoedt.