Psalm LXXIX.

1. Die heydnen sijn in u’ erfdeel ghevallen,
Se hebben ontheylight onder hen allen,
Den tempel schoon end daer toe afgheloopen,
Ierusalem, jae ghemaeckt tot steenhoopen.
Die lichaemen daer naer,
Uwer knechten eerbaer,
Den raven se voorstelden,
T’vleesch uwer knechten goet,
Wierpen se met hooghmoet,
Den dieren op den velden.

2. Se hebben Heer uwe knechten verstooten,
End t’bloet rontsom Ierusalem verghoten,
Als waeter klaer, het welck kleen is van werden,
Niemant heeft se draeghen willen ter eerden.
Wy sijn een spot end smaet,
Onsen naebueren quaet,
Se schimpen seer vermeten,
End spotten sonder eyndt,
Sy die ons sijn ontrent,
Met woninghe gheseten.

3. Ach hoe langh sult ghy noch o Heer gepresen,
Op ons also vergramt end verstoort wesen?
Hoe langh’ sal noch uwe toorn sijn ontsteken,
Als een vuer, t’welck men met kracht siet wtbreken?
Stort uwen toorne swaer,
Over t’volck dat voorwaer,
U niet wil kennen Heere,
Die Koninghrycken t’saem,
Slaet Heer, die uwen naem,
Niet aenroepen met eere.

4. Se hebben schier Iacobs huys gantsch vereten,
End sijn naekommelingen al verbeten,
Sijn woninghen oock gheworpen te gronde,
Iae gantsch verwoest, als’t blyckt tot deser stonde.
Wilt Heer ghedencken niet,
Der sonden die gheschiet
Voor u sijn in voortyden,
Haest u Heer, komt doch voort,
End helpt ons nae u’ Woort,
Want wy sijn in groot lyden.

5. Helpt ons Heer, ghy sijt ons toevlucht alleyne,
Op dat gheeert werd’ uwen naeme reyne,
Verlost ons end wilt ons t’saemen vergheven,
Ons sonden doer u’ goetheit hoogh’ verheven.
Dat men tot uwen spot,
Niet seggh’ waer is haer Godt?
Die boose wilt benauwen,
End wraeck’ over al doet,
Van uwer knechten bloet,
Dat wy’t moghen aenschauwen.

6. Laet tot u kommen dat suchten end klaegen,
Der ghener die in banden sijn gheslaeghen,
Laet die vry sijn, schenckt hen o Heer dat leven,
Die tot der doodt gheeyghent sijn, end beven.
Onsen naebueren fier,
In haeren schoot wilt schier,
Sevendobbel verghelden,
Den smaet ende die blaem,
Daer met se uwen naem,
Steedts lasteren end schelden.

7. Dan sullen wy die schaepen uwer weyden,
End u’ volck sijn, met blydschap groot wtbreyden
Uwes naems eer, oock werden uwe krachten,
Altyt vertelt van gheslacht’ tot gheslachten.