Psalm LXXX.

1. Ghy Heerder Israels wilt hooren,
Die de kudde Iosephs verkoren,
Wtghevoert hebt als schaepen goet:
Toont ons u’ lieflick aenschyn soet,
Ghy die hoogh’ sijt in uwen throon,
Boven den Cherubinen schoon.

2. Laett uwe kracht Heere verschynen,
Ephraim tot nut end den sijnen,
Oock Manasse end Benjamin:
Keert doch tot ons Heer uwen sin,
Troost ons met u’ lieflick aenschyn,
Op dat wy van schaeden vry sijn.

3. Hoe men ons handelt kondt ghy mercken,
Dies wilt ons doer u’ goetheit stercken.
Slaet over ons t’ghesicht’ eenpaer,
Uwer vriendtlicker ooghen klaer,
So sullen wy van t’kruys niet kleyn,
Vry sijn doer u’ ghesicht alleyn.

4. Hoe langh’ sal O Heer der heerkrachten,
Uwen toorn noch branden met machten,
Teghen uwes volcks ghebedt reyn?
Ghy hebt ons met traenen ghemeyn,
Ghespyst, oock was bitter gheklagh
Onse dranck Heer den gantschen dagh.

5. Ghy hebt ons ghemaeckt den naebueren,
Tot twist end ghekyf t’allen uren.
Ons vianden spotten ons seer,
Verlost ons wt schaeden O Heer,
Laet ons schauwen u’ aenschyn bly,
So werden wy seker end vry.

6. Uwen wijngaert wt AEgypten landt,
Braght ghy Heer, end ghy hebt hem gheplant,
Daer verdilcht sijn die volcken wreet,
Ghy maecktet hem een plaetse breet,
Daer hy ghewortelt vastlick kleeft,
So dat hy t’landt vervullet heeft.

7. De berghen sijn seer schoon bedecket,
Met sijn schaduwe die wyt strecket:
Sijn rancken hoogh’ klimmen end gaen,
Ghelyck de Cederboomen staen,
Sijn tacken sijn ghewasen bloot
Van t’water tot aen de Zee groot.

8. Waerom hebt ghy den tuyn doen breken,
End sijt den rooveren gheweken?
Hoe komt dat wilde swynen fel,
Daerin ghevallen sijn so snel?
Waerom heeft t’wildt tot deser stondt,
Hem so verdorven in den grondt?

9. O Godt die een Heer sijt der Heeren,
Siet ons aen, wilt u tot ons keeren.
Besoeckt end siet den wynstock reyn,
Dien u’ handt gheplant heeft alleyn,
Wilt dien wederbauwen voort aen,
Dat ghy daer van prys moeght ontfaen.

10. Hy sal schier tot asschen verbranden,
End is nu gantsch ghemaeckt te schanden.
Hy vergaet doer u’ gramschap haest,
Streckt u’ handt wt, maeckt onverbaest
T’volck Heer dat op u alleyn bauwt,
End van herten vastlick vertrauwt.

11. Wy sullen ons niet meer begheven,
Tot afwyckinghe, laet ons leven,
Wy sullen steedts singhen u’ eer,
Troost ende helpt ons langhs so meer,
U’ aensicht gheve sijnen schyn,
So sullen wy gheholpen sijn.