Psalm XCII.

1. Het sijn heerlicke dinghen,
Als men u loeft O Heer,
Als men des hooghsten eer,
Met herten goet magh singen,
Als men s’morgens verkondet,
Des Heeren goedicheit,
End sijn ghetrauwicheit,
Des nachts oock steedts vermondet.

2. Op dat spel van tien snaeren,
End op den Psalter soet,
Iae oock op harpen goet,
Wil ick sijn lof verklaeren.
Want u’ heylighe wercken,
Verhueghen mijn hert’ seer:
End uwe daeden Heer,
Roem’ ick, so men kan mercken.

3. Hoe heerlick sijn mits desen,
Uwe wercken bekent?
Hoe groot end sonder eyndt,
Is u’ wysheit ghepresen?
Dit en kan niet betrachten
De mensche dwaes end bot,
Een onverstandigh sot
Kan dit te recht niet achten.

4. Dat de godtloose groeyen,
Als t’gras doet op dat veldt.
Die quaet doen met ghewelt,
In voorspoedt t’saemen bloeyen.
Op dat sy daernae vallen,
End eewighlick vergaen.
Maer ghy Heer sijt voortaen,
Godt gheeert boven allen.

5. Want siet Heer u’ vianden,
Sullen verderven al,
Die boosdoenders ten val
Sullen kommen met schanden.
Myn hoorne daer en teghen,
Sal seer verhooghet sijn,
Ghy sult my doen gaen fyn
Also d’Eenhoornen pleghen.

6. Heer met oly vol trauwen,
Werd’ ick ghesalft seer klaer,
Aen myn vianden daer
Sal ick myn lust aenschauwen.
Myn ooren sullen hooren,
Haeren luit haest end snel,
Aen der boosen val fel,
Die my willen verstooren.

7. Dan sal wassen end bloeyen,
De mensch’ oprecht end vroom,
End als de Palmeboom,
End Cederboom oock groeyen.
Sy die de Heer wilt planten,
In sijn voorhoven reyn,
Sullen al in’t ghemeyn,
Groenen aen allen kanten.

8. Iae oock oudt sijnd’ al t’saeme,
Sullen se sijn vruchtbaer,
End groen sijn voor end naer.
Vol vruchten aenghenaeme.
Dat van hen sij beleden,
Dat Godt myn toevlucht is,
Suyver end reyn ghewis,
Van ongherechticheden.