Psalm CV.

1. Een yder moet tot desen tyden,
Die hooghheit des Heeren belyden,
End prysen sijnen naeme goet.
Elck verkondighe met der spoet,
Allen volckeren nu voortaen,
Die wercken die hy heeft ghedaen.

2. Wilt hem loven end van hem singhen,
End sijn wonderwercken voortbringhen:
Roemt seer sijnen heylighen naem,
Ghy die hem soeckt van herten t’saem.
Wilt oock wesen tot deser tydt,
In hem verhueght end seer verblydt.

3. Soeckt den Heer’ end sijn wonderwercken,
Soeckt sijn aenschyn, der op wilt mercken:
Vergheet sijn groote daeden niet,
Vertelt sijn wonderen met vliet,
Roemt sijn oordeelen end sijn Woort,
Die de Heer self ghebracht heeft voort.

4. Ghy dat saet Abrahams al vooren,
T’welcke hem God heeft wtverkoren:
End desghelycks ghy Iacobs saet,
T’welck Godt seer lief heeft met der daet,
Godt is ons Godt, end blyven sal,
Hy herschet met kracht overal.

5. Want Godt ghedenckt altyt ghenaedigh,
Aen sijn verbondt, t’welck blyft ghestaedigh,
End’ aen dat Woort dat hy heeft klaer,
Toegheseyt, end wilt houden waer,
In’t duysenste gheslacht’ dat leeft
So hy Abraham beloeft heeft.

6. Die eedt en sal niet sijn verloren,
Die hy Isaäc heeft ghesworen,
End oock Iacob, maer hy sal fyn
Eewighlick vast’ end seker sijn:
In Israel sal dit verbondt,
Vast blyven staen tot aller stondt.

7. Ick sal myn volck sprack Godt verheven,
T’schoone landt Chanaän ingheven.
Dat sal ghewis end voor een slot,
Uwes erfdeels wesen dat lot.
Als waeren sy weynigh end kleyn,
End vremdelinghen in’t ghemeyn.

8. Van t’een rycke tot t’ander krachtigh,
Trocken se, end tot volcken machtigh,
Maer Godt wilde toelaeten niet,
Dat men hen aendede verdriet:
Iae self die Koninghen hy niet,
Om haeren will’ onghestraft liet.

9. Myn ghesalfden (sprack hy) niet schaedet,
Myn Propheten doch niet versmaedet.
Hy liet hongher kommen in’t landt,
Dat men schier daer gheen broot en vandt:
Maer hy sandt voor hen een man groot,
Die sijn volck hielp wt honghers noot.

10. Dat was Ioseph, die daer behendigh,
Verkocht was tot een knecht elendigh,
Die in stocken vast lagh end styf,
Met veel ysers rontsom aen t’lyf:
Tot die tydt quam, was hy ghequelt,
Die Godt daertoe hadde ghestelt.

11. Doe hem ghenoegh hadde, jae seere,
Doerloutert end beproeft de Heere,
Doe sandt de Koningh tot hem saen,
End liet Ioseph los end vry gaen:
Hy was een groot Heer’, doch liet hy
Ioseph haelen end maeken vry.

12. Hy maeckte hem sijner dienaeren,
Een meester, hoe hoogh’ dat sy waeren,
Hy maeckte hem regieret vroet,
Van al sijn ryckdom end sijn goet,
Om te gheven een recht verstandt
Den wysen in AEgyptenlandt.

13. Doe reysd’ in AEgypten landt spoedigh,
Met sijn kinderen Iacob goedigh:
Als een vremdelingh hy daer quam,
In’t landt van den vervloeckten Cham.
Daer sijn vianden seer vol pracht,
Ghestelt wierden onder sijn macht.

14. Godt die daer is die hooghst gheeerde,
Der vianden herten verkeerde:
So dat se gram wierden end fel,
Over Godts lieve knechten snel,
Se versierden veel listen quaet,
Om die te verdrucken met smaet.

15. Mosen end Aäron ghepresen,
Sandt Godt, die hy hadd’ wtghelesen,
Tot sijn knechten: die t’saem ghelyck,
Al sijn wonderwercken seer ryck’,
Souden doen end laeten gheschien,
Dat yderman die konde sien.

16. Hy liet hen duysterheit toekommen,
End maeckte’t gantsch doncker rontsommen,
Dese twee waeren oock voort aen,
Der stemmen Godts gantsch onderdaen,
Haer water wiert bloet over al,
Dies starf veel vischs in groot ghetal.

17. Hy maeckte der vorschen seer vele,
Dat die stanck quam tot in die kele,
Iae tot in s’ Koninghs kamer reyn.
Godt sprack end daer wierden ghemeyn,
Luysen ende wormen seer wreedt,
Over t’gantsche landt wydt end breedt.

18. Hy ghaf haeghel in stadt van reghen,
Met vuervlammen was t’landt ghesleghen,
Den vyghboom end en wyngaert teer,
Sloegh Godt end oock veel boomen meer.
Hy sprack, end haest quamen daer bloot,
Kevers end veel springhhaenen groot.

19. So wiert dat gras alle vereten,
Die vrucht des veldts wiert oock verbeten,
D’eerste gheboren sijn vergaen,
Die sterckste waeren oock verdaen.
Godt voerd’ wt sijn volck menighfoudt,
Ghelaeden met silver end goudt.

20. Daer was onder den hoop ghemeyne,
Gantsch gheen kranckheit noch groot noch kleyne.
AEgypten was tot deser tydt,
Doer des volcks wttrecken verblydt,
Want sy alle minst ende meest,
Voor dit volck seer waeren bevreest.

21. Met een wolcke Godt sijn volck deckte,
Om s’nachts te lichten hy verweckte,
Een vuer t’welck brande met ghewelt,
End verlichte dat gantsche veldt.
Sy baeden Godt die hen haest ghaf,
Veel quackelen van boven af.

22. Met hemelschbroot spysd’ hy sy allen,
Ende met dorst sijnd’ overvallen,
Ghaf hy wt den steen water soet,
In de woestijn’ met overvloet,
Want hy heeft by hem overleydt
Wat Abraham was toegheseydt.

23. Hy voerde sijn volck wt met vrueghden,
Sijn kindren op den wegh verhueghden,
End songhen sijn daeden seer schoon,
Tot dat Godt hen tot eenen loon,
Der heydenen erfgoet ghaf in,
Ende met een al haer ghewin.

24. Op dats’ als sijn trauwe dienaeren,
Sijn gheboden souden bewaeren,
End bereydt souden sijn eenpaer,
Om te houden Godts Wet seer klaer.
Dies moet sijn lof wesen verbreydt
Met lofssangh in der eewicheit.