Psalm CIX.

1. O HEER myn roem end eer’ ghepresen,
Wilt doch voort aen niet stille wesen.
Die boos’ openen haere monden,
Teghen my, end t’saemen verkonden,
Valschheit end veel lueghenen quaet,
Met tonghen erg end obstinaet.

2. Sonder oorsaeck’ sy steedts quaet spreken,
Met haet fel sy hen aen my wreken.
Voor liefde die ick t’allen tyden,
Hen doe, seer hart sy my bestryden.
Maer in myn teghenheit niet kleyn,
Is’t ghebedt myn toevlucht alleyn.

3. Voor t’goede, quaet sy my bewysen,
End voor liefde haer met afgrysen:
Dies wilts’ O Heer met angst end beven,
Den godtloosen wreedt overgheven,
Dat hem stae aen die rechte handt,
Tot sijn verderf sijne viandt.

4. Als hy voor dat recht sal verschynen,
Laet hem veroordeelt sijn met pynen,
Laet sijn ghebeden hem verkeeren,
Tot sond’ end tot sijner oneeren.
Laet sijn daeghen haestlick vergaen,
End andere sijn ampt ontfaen.

5. Laet oock sijn kindren weesen werden,
End sijn wyf een weduw’ op eerden.
Laet se dwaelen end beyde t’saemen,
Broot bedelen, wilt se beschaemen,
Verderft se gaer, maeckt se beroyt,
Laets’ wtlandisch sijn end verstroyt.

6. Laet die woeckeraers gantsch wtsuypen,
Sijn goet: End dat hem onderkruypen
Die vremde, jae rooven ghestaedigh.
Dat hem niemant en sij ghenaedigh,
Noch oock hem ontferm’ in’t ghemeyn
Over syn aermen weesen kleyn.

7. Dat syn naekommers haest versmachten,
End vergaen in’t tweede gheslachte.
Syn huys sy te gronde ghesmeten,
Dat nemmermeer werde vergheten,
Syner vaederen sonden swaer,
Die sy ghedaen hebben eenpaer.

8. Wilt Heer oock syner moeder sonden,
Ghedachtigh sijn tot allen stonden,
Laett die boosheit die sy bedryven,
T’eewigher tydt Heer voor u blyven.
Laett haer ghedachtenisse saen,
Van der eerden gantschlick vergaen.

9. Om dat hy noyt en hadd’ ontfaermen,
Over den bedruckten end aermen,
Maer vervolghde hen die daer saeten,
Met elendt benauwt boven maeten:
Die beswaerde met angst end noot,
Vervolghde hy wreedt tot der doodt.

10. Hy heeft den vloeck ghewenscht alommen,
Laett dien nu Heer over hem kommen.
Hy begheerde noyt gheenen seghen,
Dies gheeft hem dien in gheenen weghen,
Laett hem met ongheluck end leedt,
Als met eenen rock sijn ghekleedt.

11. Ghelyck men t’water pleeght te drincken,
Wilt hem also den vloeck inschincken,
So d’oly die beenen doerdringhet,
Laett hem oock so wesen omringhet,
End’ alsmet een rieme seer snel,
Omghegort sijn met vloecken fel.

12. Dit sij den loon in allen landen,
Myner moetwilligher vianden.
Laett sulcks die quaed’ tonghen beërven,
Die met list soecken mijn verderven.
Maer ghy O Heer’ in desen noot,
Helpt my om uws naems wille groot.

13. Heer myn troost staet op u’ ghenaede,
Verlost my nu staet my in staede:
Want ick ben elendigh vol plaeghen,
Myn hert’ in my is gantsch verslaeghen,
Ick vaere wegh in desen staet,
Ghelyck een schaduwe vergaet.

14. Dickwyl ben ick verjaeght met traenen,
So men in’t veldt jaeght die springhhaenen.
Myn knien sijn swack end sonder krachten,
Van vasten daeghen langh end nachten,
Myn vleesch is maegher, want gaer net,
Is verteert al myns lichaems vett’,

15. Noch moet ick Heer’ aen alle zyden,
Duysent spotrednen van hen lyden,
Als sy my sien die boose kudden,
T’hooft over my sy t’saemen schudden.
Maer ghy myn Koningh end myn Heer’,
Helpt my ghenaedelick nu meer.

16. Op dat se Heer moghen bemercken,
Dat dit sijn uwer handen wercken,
End dat sy sulcks moghen belyden,
Dat ghy my wilt end kondt bevryden.
Se sullen my vloecken vol spydt,
Maer ghy sult seghenen altydt.

17. Is’t dat se hen teghen my stellen,
Ghy sult se met smaet neder vellen:
End sult my met blydtschap verhooghen,
Daer se sullen sijn aenghetoghen
Met smaet: want haer kleedt wesen sal,
Schandt end groot’ oneer’ overal.

18. Ick wil Godt met myn ghesang prysen,
In den Ghemeynten sal oprysen
Sijn roem, want hy heeft byghestanden,
Den aermen, dien hy laett wt handen
Der boosen, so dat ledigh komt
Hy die t’onrechte was verdomt.