Psalm CXII.

1. Wel hem die altydt is begheven,
Tot Godts vrees’ in alle sijn leven.
Die lust tot sijn Woort heeft verkreghen,
Syn saet sal seer gheweldigh wesen,
Doer Godts ghenaede hoogh’ ghepresen,
Verkryghen die vrome den seghen.

2. Ryckdom end volheit aller dinghen,
Sal Godt deses mans huys toebringhen,
Syn gherechticheit sal beklyven.
Den vromen sal een licht verschynen,
T’welck die duysterheit sal verdwynen,
Doer Godts goetheit die vast sal blyven.

3. Wel hem die wtleent doer metlyden,
Die t’sijne doet tot allen tyden,
Oprechtlick sonder jemants schaeden:
Die sal in eewigh’ eere blincken,
Men sal sijner eerlick ghedincken,
In allen plaetsen vroegh’ end spaede.

4. Als daer vallen seer swaere plaeghen,
So wert hy doer angst niet verslaeghen.
Want hy hoept vast op Godt almachtigh.
Dies is hy ghetroost end vrymoedigh,
End sal syn lust sien overvloedigh,
In den val der vianden krachtigh.

5. Hy deelt syn goet wt met ontfaermen,
Den behoeftighen end den aermen,
Syn gherechticheit blyft ghestaedigh.
Seer hoogh’ wert syn hoorne verheven,
Oock sal hem een sulck’ eere gheven,
Die eewigh blyft, de Heer ghenaedigh.

6. Die godtloose sullen Godts daeden,
Met verdriet sien: end seer belaeden,
Byten die tanden, end hen quellen.
Se sullen wtdrooghen end sterven,
End in haer lusten boos verderven,
Hoe se hen oock daer teghen stellen.