Psalm CXIIII.

1. Doe Israel AEgypten landt verliet,
End als t’huys Iacobs gantschelick afschiedt,
Van t’vremdt volck, end sijn wesen:
Iuda wiert Godts heyligh’ eere seer klaer,
End Godt wierdt Israels Heer’ openbaer,
Iae een HEER hoogh’ gepresen.

2. Die Zee sagh sulcks aen end weeck seer verbaest,
De Iordaen oock was ghedwongen met haest,
Haer achterwaert te keeren.
Als schaepen spronghen die berghen met een,
End die huevelen ende berghskens kleen,
Ghelyck lammerkens teere.

3. Wat was u Zee, dat ghy wegh vloodt so saen,
Ende waeromme sijt ghy O Iordaen,
So te rugghe ghedreven?
Berghen waerom spronght ghy als schaepen vet?
Ghy berghskens waerom hebt ghy u ontsett?
Als lammerkens die beven?

4. Voor Godts aenschyn die alle dingh vermagh,
Voor Iacobs Godt, voor wien so men daer sagh,
T’eerdtryck beefde waerachtigh.
Voor dien Godt, die maeken kan eenen steyn
Tot een Meer, end doet springen een fonteyn’,
Wt een steenrotse krachtigh.