Psalm CXIX.

1. Ghelucksaeligh is die mensche die leeft,
In een ghemoet dat oprecht is bevonden,
Die hem gheheel tot Godts wetten begheeft,
Wel hem die neerstigh is tot allen stonden,
Om te houden Godts gheboden seer soet,
End syn kennisse met vliet te doergronden.

2. Die sulcke sijn niet boos, maer wys end vroet,
Die altyt gaen in Godts wetten end weghen,
End soecken te doen wat recht is end goet.
Ghy wilt Heer dat een yder sij gheneghen,
Te houden uwe gheboden seer klaer,
Met vyericheit so u’ kinderen plegen.

3. Och waer’t dat ghy myn leven gantsch end gaer,
Schicktet nae uwe Wet, doer u’ ghenaeden
Dat ick niet af en viele hier noch daer.
Solangh’ werd ick bevrydt voor schand’ end schaeden.
Als ick u’ Woort met vliet sal mercken aen,
End my sal soecken daer met te beraeden.

4. Dan sult ghy van my prys end’ eer’ ontfaen,
Wt een reyn hert’ als ick werd’ onderwesen,
Van u’ rechten die met dat recht bestaen.
Ick wil houden uwe Wet wtghelesen,
Dies bidd’ ick sijnde met kranckheit bevaen,
Verlaett my niet langher O Godt ghepresen.

5. Hoe sal een jonghman onstraffelick gaen,
In sijn weghen: Als hy hem recht sal draeghen,
Nae u’ ghebodt end goddelick vermaen.
Ick soeck’ u Heer met een neerstigh naevraegen
Dies van uwer Wett en laet my doch niet
Afwycken nu, noch oock tot gheenen daegen.

6. In myn hert’ end ghemoet also men siet
Draegh’ ick u’ Woort dat ick niet overtrede,
Maer trauwlick wandel in u’ woort met vliet.
O Heer uwe naem moet wesen beleden,
Van my end hoogh ghepresen boven al,
Leert my verstaen uwe rechten end zeden.

7. Met mynen lippen ick vertellen sal,
Uwe rechten, die ick steedts wil vermonden,
Sonder jet te vergheten groot of smal,
In u’ ghetuyghenissen hebb’ ick bevonden,
Meer troost end vruegt dan een mensch onversaedt
Vindt in s’weerelts ryckdom t’eenigen stonden.

8. Ick spreke van u’ gebodt vroegh end spaedt,
End soecke te verwerven nu ten tyden,
T’verstandt uws weghs, daernae dat my t’hert’ staet.
In u’ geboden sal ick my verblyden,
End mercken op u’ Woort end uwen raet,
Dien ick bewaeren sal ende belyden.

9. Stortt uwe gaeven op my uwen knecht,
Op dat ick Heer eewigh daer doer magh leven,
End onderhouden u’ ghebodt oprecht.
Reynight myn duyster oogen, wilt my geven
Een reyn ghesicht, op dat ick mercken kan
Die wonderen uwer Wet hoogh verheven.

10. Ick ben een gast, end gelyck een vremd man,
Daerom wilt my Heer die kennisse schincken,
Uwes woorts dat ick niet wycke daer van.
Myn siel’ is krachteloos van steeds te dincken,
Met groot verlangh nae dat rechte verstandt,
Uwer rechten die schoon ende klaer blincken.

11. Ghy straft de stouten end bringht se ter schand,
Oock sijn sy die moetwillens van u wycken,
Gantschlick vervloeckt in sulck verkeert verstandt.
Voor smaet, oneer end alles desghelycken,
Behoedt my, want uwe tuyghnissen reyn
Houd’ ick seer vast’ sonder eenigh beswycken.

12. Versaemelt sijn nu die Heeren by een,
End met ghemack in spot van my sy spreken,
Maer u’ knecht spreeckt van u’ wetten alleen.
Als ick die hebbe, my kan niet ontbreken.
Sy sijn myn Raetsheeren gheacht niet kleen,
Welcker troost in noot my niet heeft besweken.

13. Ick ben voorwaer hem gelyck die daer leyt
In’t graf bedeckt, maer wilt my O Heer krachtigh,
Verquicken so ghy my hebt toegheseyt.
Ick hebb’ in noot u aengheroepen klachtigh,
End ghy hebt my verhoort, wilt my voort aen,
Hooren, end leeren u’ rechten waerachtigh.

14. Onderwyst my in uwes ghesets leer,
So sal ick die wonderheden betrachten,
Uwes Woorts, end die melden t’uwer eer.
Ick ben bedruckt, t’herte denckt my versmachten,
Sterckt my met u’ beloften end u’ Woort,
Ick bidd’ u Heer wilt my doch niet verachten.

15. Van onrechten weghen bevrydt my voort,
End gheeft my uwe Wet tot myn oorbooren,
Die my sekerlick gheleyd’ onghestoort.
Ick heb den wegh der waerheit wtverkoren,
End slae op u’ ghebodt in desen strydt
Myn ooghen, op dat ick niet gae verloren.

16. Dewyl’ ick dan Heer met een hert verblydt,
Uwe Wet so neerstelick hebb’ bewaeret,
Van schanden end oneer my doch bevrydt.
Ick sal vrywilligh gaen end onbeswaeret,
In den wegh uwer gheboden altydt,
Als uwen troost my sal wesen verklaeret.

17. Leert my Heer uwen wegh gantsch ende gaer,
Die volmaeckt is bekennen end bewaeren,
Dat ick dien houde tot den eynd’ eenpaer.
Geeft my uwen geest dat ick magh ervaeren
U’ Woort, ick sal dat houden onderdaen,
Van herten in’t midden uwer dienaeren.

18. Geleyt my doch, maeckt dat ick recht magh gaen,
Sonder wycken in allen uwen paeden,
Want mynen lust hebb’ ick alleyn daer aen.
Beweegt myn hert, end wilt my wel beraeden,
Tot uwen insettinghen, maer gantsch niet,
Tot giericheit die niet is om versaeden.

19. Wendt myn oogh’ af, maeckt dat se niet en siet.
Ydel dinghen wilt die kracht in my wercken,
Dat ick in uwen weghen gae met vliet.
Bevestight Heer end wilt in my verstercken,
Uwe beloften, want ick Heere goet,
Hop’ op u end vrees’ u so ghy kondt mercken.

20. Keert van my den smaet die men my aendoet
Dien ick vreese: maer u’ gherechticheden,
Sijn ghemenghelt met barmherticheit soet.
Ick hebbe begheert in mynen ghebeden,
U’ Wet met ernst: Dies vermaeckt myn gemoet,
Doet u’ ghenaed’ end troostelicke reden.

21. Laet my smaeken die kracht uwer goetheit,
End voor ghevaer behoedt my Heer genaedigh,
Want ghy hebt selve my sulcks toegheseyt:
Op dat ick hem die my bespott seer smaedich,
Stoppe den mondt: want ick my Heer alleyn,
Verlaet op u’ Woort vast ende ghestaedigh

22. Neemt van my niet wegh uwe waerheit reyn,
Maer laett myn lippen die altyt vermonden:
Want aen uwe Wet houd’ ick my ghemeyn.
Ick wil se oock seer vastlick t’allen stonden,
Onderhouden nu end t’ eewighertydt,
Want oprecht end heyligh is sy bevonden.

23. Dan sal yder sien dat ick ben bevrydt,
Opentlick: mits dat ick soeck’ u’ bevelen,
Te verstaen, van herten sijnde verblydt.
Voor den Princen end Koninghen om velen,
Sal ick vry van u’ ghetuyghnissen klaer,
Spreken, end die selve niemant verhelen.

24. Alsdan sal ick my met een hert’ eerbaer
In de Wett die ons gheleydt seer verblyden,
Die ick altyt bemint hebb’ voor end naer:
Ick schicke my daer nae tot allen tyden
Met handen end ghemoedt doe ick eenpaer
Vrywilligh wat u behaeght sonder myden.

25. Ghedenckt Heer’ aen sulcks als ghy uwen knecht
Hebt toegheseyt, daer op ick myn vertrauwen
Hebbe ghestelt, want u’ Woort is oprecht.
Het is myn troost, als my t’hert’ wil verflauwen,
Die my verhueght end kracht geeft O myn God,
Als my lyden toekomt end groot benauwen.

26. Die stout’ in myn kruys hebben my bespott,
Maer myn hert’ doer haere woorden seer prachtigh,
Wyckt niet af Heer van u’ lieflick ghebodt.
Ick ben veel meer met vliet geweest gedachtigh
Der oordeelen die ghy van t’beghin aen,
Gedaen hebt, die my getroost hebben krachtigh.

27. Als ick by my te dencken wil bestaen,
T’quaet der ghener die uwe Wet verhaeten,
Ick ben met schricken end beven bevaen.
Ick heb daer van veel sanghen boven maeten
Ghedichtt ende ghesonghen met aendacht,
Als ick vremd was van yderman verlaeten.

28. Ick hebb’ niet afghelaeten in den nacht
U te bidden, op dat ick mocht beleven
U’ Woort, als ick in angst schier was versmacht.
Ghy hebt my oock dese gaeve ghegheven,
Dat ick begheert hebbe met voller macht,
Dat ick moght houden uwe Wet verheven.

29. Ghy sijt Heer mijn erfdeel end al myn goet:
Ick hebb’ voor my ghenomen onverdroten,
U’ Woort steedts te bewaeren met ootmoet.
Dies troost my nu, wilt my doch niet verstooten.
Dat bidd’ ick u, nae uwe goedicheit,
End houdt t’ woort vast dat ghy eens hebt besloten.

30. Ick heb’ myn doen neerstelick overleydt,
Daerom wil ick myn voeten met vliet strecken,
Nae uwer ghetuyghenissen bescheydt.
Om sulcks te doen wil ick’t niet langh’ vertrecken,
Maer ick gheve my haest tot uwer Wet,
Op dat ick andre daer toe magh verwecken.

31. Die boos’ hebben my berooft met opset,
Myns goets, doch niet tegenstaende die schaeden,
Uws woorts vergat ick noyt in myn ghebedt.
S’middernachts stae ick op, jae vroegh end spaede,
Om te prysen u’ oordeelen nu voort,
Die oprecht sijn, in allen uwen daeden.

32. By dien die uwe Wet hebben ghehoort,
End ghehouden oock vreesen uwen naeme,
Houd’ ick my Heer altyt met goet accoort.
D’eerd’ is vol van Gods goetheit seer bequaeme,
Die hy geeft: dies leert my verstaen u’ Woort,
End onderhouden u’ rechten al t’saeme.

33. Ghy hebt wtghestortt over uwen knecht,
Uwe goedren, nae u’ beloft’ O Heere,
Die ick verwacht hebb’ nae u’ Woort oprecht.
Gheeft my O Godt uwe ghesonde leere,
T’rechte verstandt, want ick heb t’aller tydt
Uwe Wet gaer recht gheacht t’uwer eere.

34. Eer dat ick Heer van u was ghecastydt,
So dwaeld’ ick seer in allerley onweghen,
Maer nu houd’ ick u’ Woort sijnde verblydt.
Ghy sijt o Heer tot goetheit gantsch gheneghen,
Een mildt ghever uwer gaeven voort aen,
Laett uwe rechten my niet sijn versweghen.

35. Met valschen klachten ben ick nu belaen,
Van den hooveerdighen seer lueghenachtigh,
Doch ick sal in uwer Wet stracks voort gaen.
Haer hert’ is bedeckt met haer vett smeer krachtigh,
Dies sy niets konnen verstaen: maer myn vrueghdt
Sal altydt sijn in uwe Wet waerachtigh.

36. Gheen meerder goet Heer ghy my gheven mueght,
Dan dat ghy my vernedert end maeckt kleyne,
Dat ick leer’ uwe Wet die my verhueght.
Veel silvers end goudts geloutert seer reyne,
Is niet so kostelick noch goet van dueghdt,
Als u’ Woort is end uwe Wet alleyne.

37. Uwe handen hebben my toebereydt,
Ende ghemaeckt, wilt my uwen gheest geven,
Dat ick magh houden u’ Wet met bescheydt.
Dan sullen sy die in u’ vreese leven,
Als sy my sien vast staen op u’ Woort klaer,
Hen oock verblyden in u’ Woort verheven.

38. Als ghy die weereldt straft met u’ handt swaer,
Ghy doet haer recht, nae u’ gherechticheden:
Ghy vernedert my oock te recht’ eenpaer.
Ick bidd’ u Heer wilt my doer u’ goetheden,
In desen angst troosten myn herte bloot,
So ghy my toeseyt in tyden voorleden.

39. Hebt metlyden met my in dit kruys groot,
So kan ick leven: Want in uwer leere,
Hebb’ ick grooten lust end troost in den noot.
Dat sy beschaemt werden end vol oneere,
Die my verdrucken in gheveynsdtheit quaet,
Maer myn hert’ denckt alleyn aen u’ woort Heere.

40. Dat sy tot my kommen vroegh ende spaedt,
Die u Heer eeren ende herten vruchten,
End verstaen uwe Wet end uwen raet.
Laet myn hert’ oprecht blyven sonder duchten
In uwen weghen: dat ick met der daet
Beschaemt sijnde niet behoeve te suchten.

41. Myn siel’ heeft op uwe salicheit acht,
Die ghy my beloeft in u’ Woort ghestaedigh,
So dat se schier doer t’ verlanghen versmacht.
Myn oogen sijn seer moed’ o Heer genaedigh,
Van t’wachten uwer hulp’, dies seggh’ ick klaer,
Wanneer sult ghy my troosten Heer’ weldaedigh?

42. Ick ben geworden doer angst end noot swaer,
Als een blas’ in den roock sijnd’ opghehanghen
Doch ick gedenck’ aen u’ Woort voor end naer.
Hoe langh sal ick noch wachten met verlangen,
Dat ick sie dat ghy hen eenmael doet recht,
Die my vervolghen end t’hert’ maeken banghe.

43. Die menschen quaet soecken my uwen knecht,
Te doen vallen, dies sy my kuylen graeven,
Teghen Uwe Wet die klaer is end slecht.
Uwe gheboden sijn waer: doch sy slaeven,
Om my te verdrucken Heer’ met ghewelt,
Helpt Heer, wilt my met u’ jonste begaeven.

44. Se hebben my so vervolght end ghequelt,
Dat ick schier gaer was te neder gheslaeghen,
Doch hebb’ ick steeds nae u’ woort my ghestelt.
Verquickt my Heer’ nae u’ goet welbehagen,
Op dat ick houd’, end van my sy vertelt,
Die Wet uwes mondts nu end t’allen daeghen.

45. So langh’ Heer’ als de hemel sal bestaen,
Sal oock u’ Woort O my Godt vast beklyven,
Het welcke nemmermeer en sal vergaen.
Gelyck d’eerd’ eewiglick seer vast moet blyven,
Also blyft uwe waerheit, die ghy reyn,
Ende seer klaer ons hebt laeten beschryven.

46. Alle dingh dat ghy hebt gemaeckt alleyn,
Bestaet noch vastelick O Heer almachtigh,
End is u onderdaen groot ende kleyn.
Ick waer’ Heer in myn elenden seer krachtigh,
Gantschlick vergaen waer’t dat my steeds u’ woort
Niet hadde verhueght end getroostt eendrachtigh.

47. Ick wil u’ bevel dat ick hebb’ ghehoort,
Niet vergheten, want ghy troost my daermede,
End vermaeckt mynen geest daer met nu voort.
Ick ben uwe, bewaert my doch in vrede,
Want uwe Wet, die my seer wel bevrydt,
Soeck’ ick, end spreek’ daervan tot elcker stede.

48. Die godtloosen loeren wt haer end nydt,
Om my t’onderdrucken in myn elenden,
Doch ick ben in uwer Wet seer verblydt.
Ick sie alles verkeeren end omwenden,
Iae gantsch vergaen, maer u’ ghebodt altydt,
Bestaet vast, t’welcke nemmermeer sal eynden.

49. O Heer hoe hebb’ ick so lief u’ bevel
Met een hert’ t’welck men in yver siet branden?
Daer van spreek’ ick, ende nerghent van el.
U’ Woort doet dat ick alle myn vianden,
Verr’ overtreff’ in uwer wysheit goet,
Het is die, dien ick steedes hebb’ in handen.

50. Ick ben wyser dan al myn leeraers vroet,
So wel hebt ghy my O Heer onderwesen,
Der Wet onderwerp’ ick my met ootmoet.
Veel wyser dan die Raedtsheeren ghepresen,
Ben ick, het welcke daer doer komt O Heer,
Dat ick u’ Woort doersoecken wil end lesen.

51. Ick bewaere myn voeten langhs so meer,
Op dat ick niet en gae in boosen weghen,
Op dat ick onderhoud’ u’ Woort end leer.
Van uwen rechten Heer ick niet en pleghe
Af te wycken: Want ghy maeckt my die kondt,
End my die te leeren sijt ghy gheneghen.

52. Och hoe soet’ is Heer u’ Woort mynen mondt
Veel soeter dan honigh of honighraeten,
Als ick dat recht smaeke t’eenigher stondt.
Uwe Wet maeckt my kloeck, end doet my haeten,
Alle valsche weghen wt s’herten grondt,
Dat ick die verachte gantsch boven maeten.

53. U’ Woort is ghelyck een fackel seer klaer,
End een schoon licht Heer aen mynen voetpaeden,
Om my den wegh recht te wysen eenpaer.
Ick hebb’ beloeft, end wil’t doen onbelaeden,
Naemelick, houden die rechten vermaert,
Uwer Wet die ons gantsch recht kan beraeden.

54. Ick ben Heer wonderlicken seer beswaert,
Daerom troost my end bevrydt my van schande,
Nae die beloft’ die ghy my hebt verklaert.
Wilt goedighlick ontfanghen dees offrande,
Die ick u vrywilligh hebb’ toeghebracht,
Leert my uwe rechten menigherhande.

55. Myn siel’ is in ghevaer dagh ende nacht,
Even als hadd’ ick die in mynen handen,
Doch wert u’ Woort altyt van my bedacht.
Heer veel stricken legghen my myn vianden,
Maer noch en ben ick beweeght gantschlich niet
Van u’ Wet te wycken in sulcken stande.

56. Uwe ghetuyghenissen hebb’ ick met vliet,
Voor myn erfgoet vastelick wtverkoren,
Want se sijn myn vrueghdt end troost in verdriet.
Ick sal altyt mijn neersticheit oorbooren,
Om u’ Woort te houden wat my gheschiet,
Daertoe hebb’ ick gantsch mynen lust alvooren.

57. Ick hebbe steedts al die menschen gehaett,
Die tot schalckheit eenpaerlick sijn ghenegen,
Maer tot u’ Wet al myn begheerte staet.
Ghy sijt Heer myn beschermingh’ aller wegen,
Mynen toevlucht hebb’ ick tot u alleyn,
Ick verwacht’ u’ hulpe ter tydt gheleghen.

58. Wyckt van my ghy boose groot ende kleyn,
Ick wil my houden aen Godts Wet verheven,
Dat ick die doe nae sijnen wille reyn.
Onderhoudt my Heere, dat ick magh leven,
Nae u’ Woort: trekt my wt der doot nu meer,
Laet my van myn hope niet sijn ghedreven.

59. Weest myne kracht, versterckt my nu o Heer:
In alle myn lyden end teghenheden,
Sal ick tot uwer Wet belust sijn seer.
Ghy sult hen die niet houden uwe zeden,
Die niet dan bedrogh dryven, met der spoet,
Te niet doen end onder u’ voeten treden.

60. Als schuym verwerpt ghy al die boos’ onvroet,
Dies hebb’ ick lief u’ gebodt hoogh’ gepresen,
End houde dat met een vroylick ghemoet.
Ick moet verschrickt end gantsch verslaeghen wesen,
Als ick die oordeelen die ghy Heer doet,
Bedenck’, ick moet my ontsetten mits desen.

61. Ick doe yderman recht in billickheit,
Dies overgheeft my Heer in gheenen dingen,
Hen die my haeten wt nydt end boosheit.
Stiert uwen knecht ende wilt hem ooc dwingen
Tot allerley dueghdt end’ eere voort aen,
Op dat my die boose niet t’onderbringhen.

62. Myn ooghen sijn vermoeyt met op te slaen,
In’t verwachten des heyls my toeghesproken,
In u’ Woort, t’welck vastelick sal bestaen.
Doet met uwen knecht van geeste gebroken,
Leert my uwe Wet, nae u’ goedicheit,
In gramschap laet myn quaet niet sijn gewroken.

63. Ick ben u’ knecht, dies ghy, die myn Heer sijdt,
Geeft my den geest end verstandt om te mercken,
Die verborghenheit uwer Wet altydt.
Het werdt tyt dat ghy Heer niet om verstercken,
T’quaet straft: daer is gheen Wet noch trauw’ voorwaer,
Die t’volck hindert alle boosheit te wercken.

64. Maer ick beminn’ u’ gheboden eerbaer,
Meer dan kostelick goudt seer groot van weerde,
Iae dan edel ghesteenten seer dierbaer.
Ick acht’ uwe rechten, die ick aenveerde,
Recht te wesen: maer ick haete, dit’s klaer,
Die valsche weghen end t’quaet op der eerde.

65. Uwe ghetuyghnissen sijn schoon end goet,
Daer in sijn secreeten niet om doergronden,
Dies houd’ ick die met vliet in myn ghemoet.
In uwe Wet is een sulck licht ghevonden,
Daer doer dat sy die oprecht sijn end slecht,
Verstandigh end wys werden t’allen stonden.

66. Ick hebb’ dickwyl begheert met een hert’ recht,
Te volbringhen uwe wetten al t’saeme,
Daertoe heeft Heer’ eenen lust uwe knecht.
Aensiet my end toont my u’ hulp’ bequaeme,
Also ghy hen te doen ghewone sijt.
Die lief hebben end eeren uwen naeme.

67. Gheleydt my op den wegh, end my bevrydt,
Doer u’ Woort, end wilt die sonde niet laeten,
Herschen over my tot eenighe tydt.
Hoe seer dat se my quellen die my haeten
Bewaert my Heer, so sal ick oock nu voort,
Leven nae u’ ghebodt goet boven maeten.

68. Laett u’ aenschyn over my nae u’ Woort,
In ghenaeden lichten, end wilt my leeren
Verstaen t’recht t’welck ghy overal oorboort.
Ick schrey’ altyt, myn klachten hen vermeeren,
So yderman daeghelicks siet end hoort,
Dat u’ Woort niet ghehouden wert in eeren.

69. Heer ghy sijt volmaeckt in gherechticheit,
Daerom oock wat ghy doet tot allen tyden,
Gheschiet met recht ende met billickheit.
Recht doen, end waerheit spreken sonder myden
Sijn twee stucken, die ghy over al bloot,
Begheert met dreyghementen t’allen zyden.

70. Der godtloosen boosheit my so verdroot,
Dat ick in’t spreken my schier hadd’ vergheten,
Siend’ u’ Woort so veracht van kleyn’ end groot.
U’ Wort is reyn t’welck ick wel hebb’ gheweten,
Daerom hebb’ ick daer in mynen lust reyn,
Laet dat van my nemmermeer sijn versmeten.

71. Als ben ick veracht, verworpen, alleyn,
Doch hebb’ ick uwe gheboden seer goedigh,
Niet vergheten in myn lyden niet kleyn.
Uwe rechten sijn gantsch recht Heer sachtmoedigh,
Die eewighlick sullen seer vast bestaen,
Se sijn in waerheit volmaeckt overvloedigh.

72. Angst ende noot kommen my altyt aen,
Nochtans hebb’ ick grooten troost Heer verheven,
Wt u’ Woort tot allen tyden ontfaen.
Uwe gherechticheit blyft Heer daer neven,
Eewighlick vast: leert my u’ Woort verstaen,
So sal ick dat voortaen met vliet beleven.

73. Ick hebb’ u ghebeden van herten vry,
Gheeft my dat ick bidde, wilt my verhooren,
So sal ick houden u’ gheboden bly.
Myn geklagh komt stedes tot uwen ooren,
Helpt my dat ick uwe wetten seer goet
Onderhoude, want ick hebb’ s’ wtverkooren.

74. Ick roepe tot u s’morghens met ootmoet,
Voor den daeghe, want ick wil alleyn bauwen
Op u’ Woort, t’welck lievelick is end soet.
Ick waeke vroegh op in al myn benauwen,
End’ ick spreke van uwen woord’ eenpaer,
Daerop dat ick vast stelle myn vertrauwen.

75. Doer u’ goetheit verhoort myn stemme klaer,
Gheeft my weder myn afnemende krachten,
Op dat ick gae in uwe Wet eerbaer.
Die my vervolgen end steedts op my wachten,
Willen my overvallen met ghewelt,
Daer se doch uwe Wet altyt verachten.

76. Maer als ick Heer met noot seer ben ghequelt,
Wilt my bystaen end helpen t’allen stonden,
Want t’is enckel waerheit dat ghy vermelt.
Uwe tuyghnissen sijn recht in den gronde,
Vast ghefondeert end so seker ghestelt,
Dats’ eewigh ende waer werden bevonden.

77. Siet aen myn lyden end myn groot elend’,
End verlost my, want ick ben steedts gedachtigh,
Uwer Wet, daer ick gantsch toe ben ghewendt.
Voert myn saeck’ wt, end met uwe handt krachtigh,
Helpt my, end wilt O Heer seer goet bekent,
My troosten doer u’ waerheit Heer’ almachtigh.

78. Van den godtloosen in boosheit versmoort,
Is die saelichheit seer wydt afgheweken,
Want se verachten u’ Wet voort end voort.
Uwe goetheit en kan ick niet wtspreken,
Dies toont u so ghy pleeght te doen in noot,
Maeckt my seker, end laett my niet ontbreken.

79. Myner vianden hoop is nu seer groot,
Die my vervolghen, doch wil ick niet wycken
Van uwe Wet gantsch doer gheenen aenstoot.
Myn herte dinckt my vergaen end beswycken,
Als ick die verachters sie met verdriet
Die u’ Woort verspotten alle ghelycke.

80. Dat ick u’ ghebodt lief hebbe doch siet,
Ghy myn Godt, daerom wilt my wt ghenaeden,
Verhueghen end my vertroosten met vliet.
Heer u’ Woort is waerachtigh vroegh end spaede,
Ende gantsch gherechtigh, het welck’ oock niet
Sal vergaen, maer blyven tot myn beraeden.

81. Die vorsten hebben my vervolght al t’saem,
Doch ick vrees’ haer kracht niet, maer t’allen tyden,
Vrees’ ick u’ Woort end uwe Wet bequaem.
In u’ Woort sal ick my veel meer verblyden,
Dan als of ick vond’ een schatt end groot goet,
Of eene buet die men verkryght in ’t stryden.

82. Ick haete dat lueghenachtigh ghemoet,
Want t’is een grouwel groot voor u O Heere,
Maer ick hebbe lief uwe Wet seer soet.
Seven mael s’daeghs verbreyd’ ick uwe eere,
End mercke die groote wonderlickheit,
Die in uwe Wet is end in u’ leere.

83. Sy sullen Heer vred’ hebben end stilheit,
Die van herten u’ gheboden beminnen,
End niet struyckelen in die teghenheit.
Ick verwachte Heer dat ick magh gewinnen
U’ saelicheit: dies ick in desen strydt,
Wil u’ ghebodt houden ende versinnen.

84. Myn siel’ onderhoudt nu end t’aller tydt,
Uwe ghetuyghenissen seer ghepresen,
Sy heeft die lief, daer in is sy verblydt.
Uwe goede gheboden wtghelesen,
End uwe Wet houd’ ick sijnde bevrydt:
Al myn doen kan u niet verborghen wesen.

85. Heer laett kommen tot u al myn gheklagh,
Wilt my daer nae vaderlick onderwysen,
Op dat ick u’ Woort wel beleven magh.
Laet myn stem tot u O myn Godt oprysen,
Verlost my so ghy voortyts hebt ghedaen,
Nae u’ waerachtigh Woort niet om volprysen.

86. Dan sullen Heer’ myn lippen vanghen aen,
Te loven uwe heerlicke weldaeden,
Als ghy u’ Woort my recht sult doen verstaen.
Myn tonghe sal u’ Wet end u’ ghenaeden
Spreken, end een jeghelicken doen kondt,
Dat gaer recht sijn u’ wetten end voetpaeden.

87. Laett my sien uwe handt tot deser stondt,
Wtgestreckt t’myner hulp’, want my is bange,
Doch verkies ick Heer t’Woort van uwen mondt.
Nae u’ heyl Heer hebb’ ick seer groot verlanghen,
Ick en hebb’ oock nergent in lust voorwaer,
Dan in t’woort welcks liefde my heeft bevangen.

88. Laett my leven, op dat ick u eenpaer
Pryse, want ghy gheeft my Heer uwen seghen,
Ende sult my niet verlaeten hier naer.
Och Heer’ ick hebb’ ghedwaelt in veel onweghen,
Soeckt uwen knecht ick hebb’ u’ Woort niet gaer
Vergheten, maer t’hert’ is daertoe gheneghen.