Psalm 2

1. Wat drift beheerscht het woedend’ Heidendom,
En heeft het hart der Volken ingenomen?
De Koningen verheffen zich alöm,
De Vorsten zyn, vermetel, t’saamgekomen,
Om zich van God, den hoogen God te wreeken:
Hun trots vliegt hem en zyn’ Gezalfden aan:
Zy spreeken t’saam: laat ons hun banden breeken,
En van hun juk ons met geweld ontslaan!

2. Maar de Oppermagt, die haar’ geduchten stoel
Op starren sticht en grondvest op de wolken,
Belacht, bespot het vruchteloos gewoel,
Den dwaazen waan der t’saamverbonden Volken.
De Godheid spreekt, in ’t eind’ tot toorn bewogen;
Straks gloeit de lucht door ’t vlammend bliksemlicht:
De Godheid spreekt en dondert uit den hoogen;
En jaagt den dood haar haaters in ’t gezicht.

3. Durft gy bestaan te twisten met myn kracht?
Zal ’t stof der aard’ my ’t hoog gezag ontwringen,
Of weêrstand biên aan myn geduchte magt?
Ontziet myn’ toorn, verdoolde Stervelingen!
Gy wilt vergeefs myn wetten wederstreeven:
Myn Koning is gezalfd door myn beleid:
Hy, door myn hand op Sions troon verheven,
Heerscht op den berg van myne heiligheid.

4. En ik, die Vorst, geschikt voor Sions troon,
Zal Gods besluit aan ’t waereldrond doen hooren:
Hy sprak: ’k heb thans u voortgebragt, myn Zoon!
Gy zyt myn Zoon, tot heil der aard’ geboren.
Eisch wat u lust; ik zal uw magt verhoogen,
Opdat uw naam alöm ontzachlyk zy;
Het Heidendom legg’ voor uw’ stoel gebogen,
En ’t eind’ der aard’ erkenne uw heerschappy!

5. Uw yzren staf, die al hunn’ trots verplet,
Maak hen eerlang eerbiedige onderzaaten,
En noodzaak’ hen te buigen voor uw wet,
Of slaa ze aan gruis, als pottebakkers vaten!
ô Vorsten! wilt de wet der wysheid hooren,
Eer gy God-zelv’ in zyn’ Gezalfden hoont!
Gy, Rechters, tot den stoel der eer geboren!
Aanvaard myn’ raad, zo worde uw schuld verschoond!

6. Vreest, vreest Gods magt, en dient zyn majesteit!
Juicht, siddrende op ’t gezicht van zyn vermogen:
Omhelst den Zoon, van ouds u toegezeid,
Eer dat zyn toorn u neêrvell’ voor onze oogen;
U op uw’ weg tot stof doe wederkeeren,
Wanneer Gods wraak, gewekt door uw gedrag,
U, als een vlam, zou door haar’ gloed verteeren,
Tot staaving van zyn langgehoond gezag.

7. Welzalig zy, die, yvrig voor Gods eer,
Hun rust, hun heil aan zyne magt betrouwen,
En Sions Vorst erkennen voor hunn’ Heer!
Welzalig zy, die op Gods goedheid bouwen!