Psalm 9

1. Ik zal u looven, Opperheer!
Myn hart springt op; het geeft u eer.
Niets kan myn blydschap thans bepaalen:
’k Zal all’ uw wonderen verhaalen.

2. ’k Zal my verheugen in myn’ God.
’k Zal juichen om myn heilryk lot.
Met psalmgezang, met blyde klanken,
Zal ik uw’ naam, Algoedheid! danken;

3. Omdat gy ’t breidelloos geweld
Myns vyands hebt ter neêr geveld;
Hem deed met schaamte rugwaarts keeren,
Daar my zyn woede niet kan deeren.

4. Gy hebt, ter vierschaare ingegaan,
Myn recht doorzocht en afgedaan;
En straks, ter hulpe toegetreeden,
Met uwen arm voor my gestreden.

5. Gy hebt der boozen list gestoord;
Hun magt verbroken; my verhoord:
Zodat hun naam, die siddring baarde,
Niet meer genoemd zal zyn op aarde.

6. ô Vyand! is uw wensch gelukt?
Hebt ge onze steden ons ontrukt?
Zal niemand meer haar’ naam gedenken?
Deed ge alles buigen op uw wenken?

7. Neen; God heeft zich een’ troon bereid;
Myn God regeert in eeuwigheid:
Hy zal elk, naar zyn welbehagen,
Voor zyn’ geduchten zetel daagen.

8. Dan zal het gantsche waereldrond
Het vonnis hooren uit zyn’ mond;
Den goeden zal hy heil verschaffen;
Der boozen euveldaaden straffen.

9. De Heer, die nooit de deugd verstoot,
Is ons een vryburg in den nood:
Als angst en druk en zorg ons prangen,
Houd hy ons met zyn’ arm omvangen.

10. Zy, die u kennen voor hunn’ God,
Vertrouwen u, ô Heer! hun lot:
Geen mensch word van u weggezonden;
Gy word van ’t zoekend hart gevonden.

11. Juicht, Sions burgers! looft uw’ Heer!
Verheft zyn goedheid! geeft hem eer!
Doet elk des Hoogsten gunst bemerken!
Verhaalt, verbreid zyn groote werken!

12. Zyn magtige arm, die wondren doet,
Neemt wraak van ’t wreedvergoten bloed:
Hy stopt voor ’t bang gekerm geene ooren,
Maar wil der droeven klagt verhooren.

13. ô God! zie my genadig aan!
Beschouw de smart my aangedaan!
Gy, die myn kroon, myn ryk, myn leven,
Niet hebt in ’s vyands magt gegeeven!

14. ô Hemelkoning! staa my toe
Dat ik u hulde in Sion doe!
Uw’ lof vermelde, en, t’allen tyde,
Myn ziel zich in uw heil verblyde!

15. Myn vyand heeft me een’ kuil bereid;
Zyn list heeft my een net gespreid:
Maar hy is zelf, door slinkse gangen,
In eigen kuil en net gevangen.

16. Dus word des Heeren recht bekend;
De boozen krygen straf in ’t end’:
Hun vonden, daar zy zich meê sterken,
Zien zy hunn’ eigen val bewerken.

17. Zy, die Gods hooggeducht bevel
Weêrstaan, betreeden ’t pad der hel:
De Heidnen, snood en godvergeeten,
Zien zich ten afgrond neêrgesmeten.

18. Maar die tot hem om bystand kermt,
Word nooit vergeeten, steeds beschermd:
D’elendigen, die op hem bouwen,
Zal hun verwachting nooit berouwen.

19. Belet myn’ val; staa op, ô Heer!
Werp ’s menschen sterkte en waan ter neêr!
Daag all’ de Heidnen, hoe vermetel,
Hoe trots zy zyn, voor uwen zetel!

20. ô God, vervul hun hart met schrik!
Herinner hen, elk oogenblik,
Dat zy niets zyn dan stervelingen,
Die ’t leven van uw gunst ontfingen!