Psalm 10

1. Waarom, ô Heer! is ’t dat ge u ons onttrekt,
En voor uw Volk uw aangezicht bedekt?
De tyden van benaauwdheid langer rekt,
Daar alles ons tot vrees en droefheid wekt?
Wy zyn vervolgd van Volk, met kwaad bevlekt:
Verneêr hunn’ trots: verydel door uw goedheid
’t Geen ze over ons beslooten, vol verwoedheid!

2. De booze roemt zichzelv’ in all’ zyn daên.
Hy denkt dat hem zyn wensch niet kan ontstaan.
Den gierigaart spreekt hy met zeegning aan.
Men ziet hem nooit met iemands leed begaan.
Hy lastert God: zyn hoogmoed voed den waan
Dat hy geen wraak, geen straf behoeft te vreezen:
Hy zegt: daar is geen God, geen Opperwezen.

3. Zyn wegen zyn voorspoedig in het kwaad.
Uw oordeel, ’t welk hy naauwlyks gadeslaat,
Is ’t geen het ligtste uit zyn gedachten gaat.
Zyn weêrparty, het voorwerp van zyn’ haat
Word steeds van hem verworpen en versmaad.
Hy zegt in ’t hart: geen onheil zal my kwellen:
Van stam tot stam zal my ’t geluk verzellen.

4. Zyn mond is vol van vloek en listigheid.
Zyn tong verbergt bedrog en onbescheid.
Hy heeft zyn net, zyn hinderlaag bereid,
Daar hy, bedekt, d’onschuldigen verbeid,
Wien hy den dood voorlang heeft toegezeid.
Zyn moordlust woed; en, wars van mededogen,
Sluit hy voor ’t leed der armen hart en oogen.

5. Zyn handen zyn met roof en bloed besmet.
De elendigen vervallen in zyn net,
En zyn beroofd, eerdat hen iemand red.
Hy is gelyk een leeuw, die ’t woud bezet,
En uit zyn hol op ’s menschen voetspoor let.
Hy buigt zich; duikt; ziet hen allengs verflaauwen;
En de arme hoop valt in zyn sterke klaauwen.

6. Wanneer de booze, altoos besmet met bloed,
De onnozelen berooft van al hun goed,
Zegt hy in ’t hart, uit trotsen overmoed:
God hoort of ziet of merkt niet hoe men woed’;
Hy slaat geen acht op ’t geen het menschdom doet.
Rys op, ô God! en toon door uw vermogen
Dat ge altoos met de vroomen zyt bewogen!

7. Waarom, ô God! is ’t dat de booze u tart?
Hy lastert u, en zegt in ’t godloos hart:
God spoort niet na hoe de arme word benard.
Doch voor uw oog is all’ zyn list ontward;
Want gy, ô Heer! aanschouwt elks moeite en smart.
De droeve bouwt zyn hoop op uwe ontferming:
De weezen neemt ge altoos in uw bescherming.

8. Uw arm verbreek’ der goddeloozen magt!
Neem al hunn’ trots, hun snood gedrag in acht,
Opdat, wanneer zy zyn ten val gebragt,
Niets overblyv’ van hun verkeerd geslacht!
Gy hebt, ô Heer! door uwe wondre kracht,
De Heidenen verjaagd uit hunne wooning:
Gy, gy regeert in eeuwigheid, als Koning.

9. Gy hebt, ô Heer! der vroomen wensch verhoord.
Gy zult hun hart versterken naar uw woord,
Dewyl, ô God! u ’t heilig recht bekoort.
De weezen en verdrukten, in elk’ oord’,
Beschermt gy steeds, om al hun leed verstoord;
Opdat geen mensch op aarde voort moog’ vaaren
Geweld te doen aan uw gewyde schaaren.