Psalm 14

1. De trotse dwaas, vervreemd van wet en pligt,
Zegt in zyn hart: daar is geen God. Zyn zeden,
Zyn daaden zyn vol snoode spoorloosheden;
Daar is ’er géén, die, voor Gods aangezicht,
Iet goeds verricht.

2. De groote God, wiens magt het all’ omvat,
Sloeg van zyn’ troon, op ’t aardsch geslacht zyne oogen,
En zag alöm, door schyndeugd nooit bedrogen,
Of iemand nog op ’t spoor der wysheid trad,
En deugd bezat.

3. God zag niet slechts de struikelende schreên
Van ’t spoor des heils elendig afgeweken;
Maar wyd en zyd een’ stinkpoel van gebreken.
Hy zocht, maar vond geen vroomen hier beneên,
Ja zelfs niet één.

4. Staat-nimmer ’t licht der kennisse op te gaan
By hen die snood het heilig recht trotseeren,
En, dag aan dag, myn Volk als brood verteeren?
Zy roepen nooit den Heer, op ’s levens baan,
Om bystand aan.

5. Zy zullen eens, op ’t onverwachtst’ vervaard,
Voor ’s Hemels straf by Gods verschyning beeven.
Het vroom geslacht word niet van God begeeven:
Het word altoos, hoe fel door ’t leed bezwaard,
Van God bewaard.

6. Al word de hoop der vroomen snood bespot,
Zy worden nooit, wanneer ze op God vertrouwen,
Op hem-alléén, als hunn’ Verlosser bouwen,
In hunnen raad, beschaamd door ’t heilloos rot.
Hy blyft hun God.

7. Ochöf eerlang de God van Isrels staat
’t Gekluisterd Volk zyn vryheid deed erlangen!
Als wy van hem uit Sion hulp ontfangen,
Dan ryst de vreugd op ’t afgepynd gelaat
Van Jacobs zaad.