Psalm 18

Ik zal den Heer, myn sterkte, teêr beminnen.
’k Betrouw op hem: zyn hulp doet my verwinnen,
Hy is myn rots, myn schild, myn heil-alléén;
Myn toeverlaat, myn burgt in tegenheên.

1. Ik was omringd van doodsche en helsche banden:
’k Verviel gewis in ’s vyands wreede handen.
Ik was verschrikt; zyn goddelooze stoet
Kwam op my af, gelyk een watervloed.
’k Wierd met den dood gedreigd van alle zyden;
Belaagd, vervolgd door hen die my benyden:
Toen riep ik God, dien ik myn’ lofzang wy’,
Om bystand aan; en hy verloste my.

2. Wanneer ik door benaauwdheid wierd bestreden,
Heb ik terstond myn’ God om hulp gebeden.
Hy hoorde straks, uit zyn paleis, myn stem,
En myn geroep rees op en kwam tot hem.
Toen daverde het aardryk voor zyne oogen:
De diepe grond der bergen wierd bewogen:
’t Beefde alles, met verschrikking aangedaan,
Om ’s Hoogsten toorn, wien niemand kan ontgaan.

3. Hy was als in een’ dikken rook besloten:
Een stroom van vuur, uit zynen mond gevloten,
Verteerde ’t all’, als koolen, in zyn vaart:
De duisternis was onder hem geschaard.
Hy boog het zwerk: men zag den Heer verschynen:
Hy wierd geschraagd door zuivre Cherubynen:
Hy voer, hy vloog met een gezwinde vlugt,
Op vleugelen des winds, door ’t ruim der lucht.

4. De duisternis, die God alöm bedekte,
En hem een tent van waterwolken strekte,
Moest voor zyn’ glans bezwyken, en verdween:
De hagel, ’t vuur brak door de wolken heen,
De Heer, wiens troon gevest is in den hoogen,
Gaf toen een blyk van zyn geducht vermogen:
De donder maakte een schrikkelyk geluid:
Hy zond, vertoornd, zyn gloênde pylen uit.

5. Myn vyand wierd door slag op slag verdreven,
En straal op straal van bliksem deed hem beeven.
Niets kon, ô Heer! uw gramschap weêrstand biên:
De diepe kolk der waatren wierd gezien:
De wind uws toorns ontdekte ’s aardryks gronden.
Toen hebt ge, ô God! uw hulp my toegezonden.
Gy reikte my, uit ’s hemels trans, de hand,
Die me uit den vloed verhief en stelde op ’t strand.

6. De Heer heeft my verlost van ’s vyands laagen,
En de overmagt myns haaters afgeslagen.
Zy kwamen in myn’ rampspoed op my af,
Maar God was my een schild, een steun, een staf.
Hy voerde my in ’t ruim, door zyn vermogen:
De Algoedheid zag my aan met gunstige oogen;
Die my vergold naar myn gerechtigheid,
En naar myn trouw belooning heeft bereid.

7. Ik heb altoos gewandeld op zyn wegen;
Ik week nooit af; ’k was nooit tot kwaad genegen.
Zyn rechten zyn een heldre baak voor my;
’k Heb nooit zyn wet geworpen aan een’ zy’.
’k Heb my gewacht voor ongerechtigheden.
Ik heb oprecht des Hoogsten naam beleden;
Die my vergold naar myn gerechtigheid,
En naar myn trouw belooning heeft bereid.

8. God toont zyn gunst aan zachtgeäarde zielen;
Zyn liefde aan hen, die nooit van ’t recht vervielen;
Zyn trouw aan hen, die rein zyn van gemoed,
Maar zynen toorn aan ’t hart dat valschheid voed.
’t Bedrukte Volk verlost hy van de boozen;
Maar hy verneêrt den trots der goddeloozen.
Uw gunst, ô God! verklaart myn zwak gezicht.
Myn duisternis verkeert ge in ’t heilrykst’ licht.

9. Met uwe hulp zal ik een heir trotseeren;
Geen hooge muur zal my te rugg’ doen keeren.
Geen leed weêrvaart hem, die uw wegen houd:
Uw reden zyn doorlouterd als het goud.
Hy, die altoos betrouwt op uwe ontferming,
Vind onder ’t schild van uwe gunst bescherming.
Want wie is God? gy, Heer! en anders geen.
Wie is een rots, dan gy, ô God! alléén?

10. Myn sterkte, ô God! heb ik van u verkregen.
Gy hebt me altoos geleid in all’ myn wegen;
My vlug gemaakt als hinden op ’t gebergt’;
Den stryd geleerd, als my myn vyand tergt.
Ik breek een boog; niets kan myn kracht weêrstreeven:
Ook hebt ge my den schild uws heils gegeeven.
Uw rechtehand heeft me ondersteund, bewaakt;
Uw goedheid heeft alléén my groot gemaakt.

11. Gy stutte altoos myn wankelende schreden:
Gy deed me, ô Heer! een’ ruimen weg betreeden.
’k Heb in de vlucht myn’ vyand nagejaagd:
Ik trof hen aan, wier haat my steeds belaagt.
Ik keerde niet van die vervolging weder,
Voordat ik hen versloeg: zy vielen neder;
’k Doorstak hen ’t hart; ’k verwon hen altemaal:
Niet één van hen, niet één ontkwam myn staal.

12. ô God des stryds! gy schraagde my in ’t stryden.
Gy veldde hen ter neêr, die my benyden.
’k Mogt op den nek van all’ myn haatren treên:
’k Heb hen vernield door uwe hulp-alléén.
Zy riepen; maar zy vonden geen bescherming:
Zy smeekten u vergeefs om uwe ontferming.
Toen wierden zy vergruisd als stof en slyk;
Toen wierden zy de stuivende asch’ gelyk.

13. Gy deed voor my den twist der Volken enden:
Gy stelde my tot hoofd van vreemde benden.
De Volken, die ’k niet kende in ’t Heidendom,
Zyn in myn’ dienst getreeden van alöm.
Zy hebben my gehoorzaamheid gezworen,
Zodra myn zege en magt hen kwam ter ooren:
Elk kwam, uit schrik, geveinsd my hulde biên:
Elk, in zyn’ wal, moest siddrend’ my ontzien.

14. De Heere leeft: geloofd zy zyn vermogen!
Ik zal myn rots, den God myns heils verhoogen;
Den God, die my myn wraak volkomen geeft;
Die ’t Heidendom my onderworpen heeft;
Die my verlost van allen die my haaten;
Die my verheft, en groot maakt in myn staaten;
Die ’t zwaard verstompt, tot myn bederf gewet,
En my van ’t snood geweld der boozen red.

15. Om zo veel heils, ô Heer! aan my bewezen,
Word steeds door my uw naam alöm geprezen.
Ik zing uw’ lof: ik roem uw wonderdaên.
Uw David, uw Gezalfde bid u aan.
In eeuwigheid wykt uwe gunstbetooning
Niet af van ’t zaad van uw’ beminden Koning.