Psalm 22

1. Myn God! myn God! waarom verlaat gy my?
Gy wend u af, in ’t onheil dat ik ly’;
Ik brul door smarte; en gy, myn God! en gy
Verächt myn smeeken.
Ach! zult gy nooit myn heilzon aan doen breeken?
Ik roep des daags, byna van rouw bezweken:
Myn God! myn God! aanschouw de traanenbeeken,
Die ik vergiet.

2. Vergeefs, helaas! vergeefs; gy antwoord niet.
De nacht geeft my geen rust, in myn verdriet.
ô Heilige! wien Isrel hulde bied,
Met lofgezangen!
Hoe heeft u ’t hart der vadren aangehangen!
’t Vertrouwde op u, als de angst hen had bevangen,
En uwe gunst voldeed aan hun verlangen,
In alle smart.

3. Zy zochten u, als ’t leed hen hield benard.
Gy waart de hoop van hun bekommerd hart,
En redde hen, hoe sterk in druk verward,
Uit hunn’ elenden.
Maar ik, verächt van vreemden en bekenden,
Een worm, geen mensch, wien alle menschen schenden;
Het guichelspel der schimpgezinde benden,
Ben aller smaad.

4. Men spot, en lacht, en schud het hoofd, en slaat
Dees schimptaal uit: was God zyn toeverlaat,
Die help’ hem nu, indien hy in der daad
God kan behaagen!
Gy deed, ô God! de zon myns levens daagen.
Gy bragt me in ’t licht, tot blydschap myner maagen,
U heb ik myn vertrouwen opgedraagen,
Van de eerste jeugd.

5. Gy leidde my in ’t voetspoor van de deugd.
Aan ’s moeders borst was reeds uw gunst myn vreugd.
Gy zyt myn God, zelfs vroeger dan my heugt;
Myn zielbetrouwen!
Myn Toeverlaat! laat my uw hulp aanschouwen!
De nood is zwaar: gy kunt myn ziel behouwen:
Geen redder leeft opwien myn hoop kan bouwen,
Dan gy-alléén.

6. De boozen zyn als varren op de been:
Als stieren, die in ’t wildryk Bazan treên,
Omringen zy, in spyt van myn geween,
My als by hoopen.
Hun woede spart den wreeden muil reeds open,
Gelyk een leeuw, die brullende aan komt loopen,
Als hem, om stryd, gebrek en schenzucht noopen.
Ik schiet te kort.

7. Myn krachten zyn als water uitgestort.
Myn levensbloei is als een bloem verdord.
Ik moet, zo my geen hulp gegeeven word,
Ten grave daalen.
Myn beendren zyn gescheiden door myn kwaalen:
’t Hart smelt, als wasch voor gloênde zonnestraalen:
Myn ingewand kan naauwlyks ademhaalen,
En derft zyn magt.

8. Een potscherf is niet drooger dan myn kracht.
Myn dorre tong is door myn’ druk versmacht,
En kleeft aan myn gehemelte, in myn’ klagt:
Ik sterf door ’t lyden:
Uw hand schynt my aan ’t stof des doods te wyden:
Ik zie een rot van honden my bestryden:
Ik ben omringd door hen, die my benyden,
Van allen kant.

9. Hun wreede haat doorgraaft my voet en hand:
’t Ontbloot gebeente is telbaar in dien stand.
Ze aanschouwen my, daar ’t hart van woede brand,
Met vlammende oogen.
Myn kleedren, my al schimpende uitgetogen,
Zyn de eerste prooi, waaröp zy zich verhoogen;
Zy deelen die, en looten, onbewogen,
Om myn gewaad.

10. Maar gy, myn God! myn Burgt! myn Toeverlaat!
Wees, wees niet verre; ach! red me uit deezen staat,
Eer ’t blinkend zwaard zich in myn bloed verzaad’,
Door duizend wonden!
Myn stille ziel blyft op uw trouw zich gronden.
Ach! help me, ô God! eer ik door wreede honden
En door den muil der leeuwen word’ verslonden,
En neêrgeveld!

11. Bevry my van des eenhoorns woest geweld,
Opdat myn mond alöm uw grootheid meld’,
En dus uw lof den broedren zy verteld,
By uwe altaaren!
ô Gy, Gods Volk! gy deugdgezinde schaaren!
Verheft den Heer; looft hem met stem en snaaren,
Die Jacobs kroost en Isrels zaad wil spaaren
Door zyne magt.

12. Hy heeft den druk des lyders niet verächt:
Hy wendde zich genadig tot zyn klagt.
Hy hoort naar hem, die op zyn goedheid wacht,
Met gunstige ooren.
Myn God, ik zal al de aard’ uw’ lof doen hooren,
En voor al ’t Volk, in uwe tempelchooren,
Betaalen ’t geen myn trouw u heeft gezwooren,
In myn verdriet.

13. Zachtmoedig Volk, dat naauwlyks brood geniet!
Gy zult den Heer verheffen in uw lied:
Wanneer ge u door zyn gunst verzadigd ziet,
Zult gy hem eeren.
Uw blyde ziel zal eeuwig triomfeeren,
Ja Volk by Volk uw’ heilstand hoog waardeeren,
En knielend, zich tot Isrels God bekeeren,
Van ’s aardryks end’.

14. Dan word Gods magt aan ’t Heidendom bekend,
Aan ’t Heidendom, dat hem zyne offers zend,
Hem hulde bied, die ’t roer der waereld wend
Naar zyn behaagen
Verzadigden en die door honger klaagen,
Zelfs die den last van ’t leven naauw’ kan draagen,
Elk zal, om stryd, van Isrels God gewaagen,
Die ’t all’ behoed.

15. Zelfs zal hun zaad, met een verheugd gemoed,
Zich heiligen, en vallen God te voet.
My dunkt ik zie een’ talleloozen stoet
Tot hen vergaêren:
Hun blyde ziel zal met hun stem zich paaren,
Waar ze, opgeteld, zich voor Gods Volk verklaaren,
En ’s Hoogsten gunst en goedheid openbaaren
Aan ’t nageslacht.

16. Dat heilig zaad, eerlang in ’t licht gebragt,
Zal, steeds beschermd door de alziende Oppermagt,
God hulde doen, daar ’t op zyn’ zegen wacht,
By zyne altaaren.