Psalm 27

1. Wat duisternis, wat rampspoed zou ik vreezen,
Daar God, myn licht, myn heil, my trouw bewaart?
Hy wil myn hulp, myns levens schutsheer weezen,
En schenkt my kracht: wie is ’t, die my vervaart?
Myn weêrparty, myn vyand, die, verwoed,
My naderde, om te baaden in myn bloed,
Had tegen my de tanden scherp gewet,
Doch stiet het hoofd, en viel, en wierd verplet.

2. Schoon nu een heir gewapend aan mogt trekken,
Een felle kryg straks opstond tegen my,
’t Zou in myn hart gewis geen vrees verwekken.
’k Vertrouw op God: zyne almagt staat my by.
’k Begeerde een ding, waarom ik vierig bad,
En zal altoos dat zoeken als myn’ schat:
’k Wensch, God ten dienst, wel verr’ van ’t aardsch gedruis,
Myn leven lang, te woonen in zyn huis.

3. Ik zal, verrukt, dan ’s Heeren lieflykheden,
In stille rust, aanschouwen, dag aan dag:
Ja, ’t heilig choor zyns tempels ingetreeden,
Myn onderzoek hem wyden met ontzag.
Zyn gunst versteekt me, als’ my de boosheid haat,
In zyne hut; verbergt my tegen ’t kwaad;
Beveiligt my, den nood en dood ten trots,
In zyne tent; verhoogt my op een rots.

4. Ik hef ook nu, wat wreeden my omringen,
Myn hoofd omhoog, en zal, met Israël,
In ’s Heeren tent, Gods naam ter eere zingen:
Ik offer hem myn’ zang en snaarenspel.
Onttrek, ô Heer, die alles hoort en ziet!
Onttrek uw oor dan aan myn smeekstem niet!
Verzacht myn leed, en schenk my uw genaê!
Uw antwoord trooste en sterk’ my vroeg en spaê!

5. Myn hart getuigt dat ge, uit de hemelchooren,
My toeroept: kom, en zoek myn aangezicht!
Ik tracht, ô Heer! uw aanschyn op te spooren:
Verberg het niet! het is myn eenig licht.
Keer my niet af in gramschap! ’k ben uw knecht,
Dien gy in nood geen’ bystand hebt ontzegd.
Begeef my niet in myn’ benaauwden staat,
ô God myns heils! maar blyf myn toeverlaat!

6. Verlaaten van myn’ vader en myn moeder,
Zie ’k op den Heer: zyn goedheid neemt my aan.
Leer, leer me uw’ weg, ô Leidsman, Voogd en Hoeder!
Doe my op ’t pad van uw geboden gaan!
Vat, vat myn hand, daar my de haat bespied,
Die op myn treên met nydige oogen ziet;
Myn’ val bedoelt; my valschelyk beticht;
My wrevlig schend, en hoont in ’t aangezicht.

7. Zo ik, welëer, in ’t prangen myner plaagen,
Niet had geloofd dat my Gods goede hand
Beschenken zou met blyder levensdagen,
Ik waar voorlang bezweken in dien stand.
Men slaa, vol moeds, wat ramp ons treffen moog’,
Altoos op God, op God-alléén het oog!
Hy zal het hart, dat op zyn’ bystand wacht,
Hy zal ons hart versterken door zyn kracht.