Psalm 29

1. Koningstelgen, looft den Heer!
Geeft den Heere sterkte en eer!
Dat de lof van ’s Hoogsten naam
Aller Grooten roem beschaam’!
Vorsten! ’t voegt u hem, in ’t midden
Van zyn heiligdom, te aanbidden:
’t Voegt u, met de Godgetrouwen,
’s Heeren heerlykheid te ontvouwen.

2. ’s Heeren stem, op ’t hoogst’ geducht,
Rolt en klatert door de lucht;
Barst, met vreesselyk geluid,
Op de groote watren uit;
Klinkt, met nadruk en vermogen,
Heerlyk uit de hemelboogen:
Al het schepsel staat verwonderd,
Als de God der eere dondert.

3. ’s Heeren wonderstem verbreekt,
Als zyn grimmigheid ontsteekt,
’t Cedrenbosch van Libanon;
Schud den hoogen Sirion:
Cedren, uit den grond gewrongen,
Hupplen als der rundren jongen;
Bergen voelen sidderingen,
Daar zy als eenhoornen springen.

4. ’s Heeren stem verbaast natuur;
Houwt uit bergen vlammend vuur;
Schiet van ’t zwerk den bliksem neêr:
Kades beeft voor ’t buldrend weêr:
Woestenyen slaan aan ’t zuchten:
Hinden krygen, onder ’t vluchten,
Baarenswee; door vrees gedrongen,
Werpen ze, in dien nood, haar jongen.

5. ’s Heeren stem ontbloot het woud.
Maar hy, die op God vertrouwt,
Buigt zich veilig, hem ter eer’,
Juichende in zyn’ tempel neêr.
’t Is de Heer, wiens wenk de stroomen
Uit de kolken op deed komen;
Die, in magt nooit af te meeten,
Eeuwig is ten troon gezeten.

6. Looft den Heer, die wondren werkt;
Israël, zyn Volk, versterkt;
Jacobs godgeheiligd kroost
Zeegnen zal met vrede en troost.