Psalm 37

1. Weest over ’t heil der boozen niet ontstoken;;
Benyd hen niet. Wat onrecht, wat geweld
De deugd verdrukk’, zy blyft niet ongewroken.
De trotse ziet zyn weelde een perk gesteld;
Valt af als ’t kruid, ter naauwer nood ontloken;
Verdort als ’t gras, door ’s maaijers zeis geveld.

2. Stelt op den Heere in alles uw betrouwen;
Betracht uw’ pligt; bewoont vry de aard’, en leert
Volstandig op Gods hulp uw welvaart bouwen,
Terwyl gy hem met lust en blydschap eert.
Dan zal hy met zyn’ zegen u bedouwen;
U schenken, wat uw hart van hem begeert.

3. Geene ydle zorg doe u van ’t heilspoor dwaalen;
Neen, houd uw’ weg naar ’s Heeren wil gericht;
Vertrouwt op hem; en de uitkomst zal niet faalen.
Hy zal uw deugd, uw recht, voor elks gezicht,
Aanvoeren als vernieuwde zonnestraalen;
Doen blinken als het helder middaglicht.

4. Zwygt Gode, en wacht op ’t einde van zyn wegen,
Wanneer gy hier der snooden voorspoed ziet.
Heeft iemand ooit door list zyn’ wensch verkregen,
’t Ontsteeke uw drift, noch baare u zielverdriet:
Misgunt dien man geen’ ingebeelden zegen:
Laat af van toorn, en volgt het kwaade niet.

5. God roeit hen uit, die ’s vroomen zielrust stooren;
Maar zy, die hem verwachten met geduld,
Zien ’t aardryk zich ten erfbezit beschoren.
Verbeid den stond, die beider lot vervult,
En tracht dan ’t zaad der boozen op te spooren,
Waarvan gy plaats noch voetstap vinden zult.

6. ’t Zachtmoedig hart bezit, in rolle vrede,
In ’t ryk genot der zoetste rust verblyd,
Reeds erflyk de aard’. Wat goddelooze en wreede
Op de onschuld loer’, de tanden knerss’ van spyt,
En tegen haar zyn’ aanslag listig smeede,
De Heer belacht het wrokken van dien nyd.

7. Hy ziet zyn’ dag, den dag zyns oordeels komen.
Men trekt het zwaard; men spant den boog, en mikt
Op ’t zuchtend hart der onderdrukte vroomen;
Daar ’s boozen raad de deugd ter slachting schikt,
In ’t stout bestaan, in ’t woeden niet te toomen,
Voor dat hem God verbystert en verschrikt.

8. Gods wraak ontwaakt, en trekt de trotsen tegen.
Hun eigen zwaard vergiet hun ziedend bloed.
Dan ligt hun boog verbroken allerwegen;
Dan blykt op ’t klaarst’ dat hier het weinig goed
Van ’s Heeren Volk, rechtvaardiglyk verkregen,
Veel beter is dan ’s vrekken overvloed.

9. Gods magt verbreekt den arm der goddeloozen,
Terwyl zyn hand rechtvaardigen geleid;
Al treeden ze op geen’ weg, bezaaid met roozen,
Zy wachten ’t heil, door God hen toegezeid:
Hy kent hunn’ tyd: zy zien, in spyt der boozen,
Hunn’ erfenis bewaard in eeuwigheid.

10. Geen druk beschaamt hun hoop in bange tyden:
Geen hongersnood doet hen verlegen staan:
Gods goedheid zal hen voeden en verblyden;
Maar ’s Heeren toorn de boozen nederslaan.
Als ’t mestlam, dat we aan ’t blaakend outer wyden,
Zal, met den’ rook, het heilloos rot vergaan.

11. De booze ontfangt, door hebzucht aangedreven,
Kwanswys ter leen, en legt de schuld niet af.
De oprechte, vol ontferming, mild in ’t geeven,
Bezit deeze aard’, als ’t erf dat God hem gaf.
Dees smaakt in rust den zegen van dit leven;
De vloek vervolgt den ander tot in ’t graf.

12. ’t Alwys Bestier bevestigt ’s vroomen gangen:
Ja, ’t is Gods lust dat hy naar boven spoed’,
Op ’s levens baan, met uitgestrekt verlangen.
Hy word geenszins, om ’t glibbren van zyn’ voet,
Of om zyn’ val verworpen, maar vervangen,
En ondersteund door God, die hem behoed.

13. ’k Ben jong geweest, en draag nu gryze hairen,
Maar zag nog nooit rechtvaardigen door nood
Zo zwaar gedrukt, alsof hen God liet vaaren.
’k Heb nooit hun zaad zien bedelen om brood.
Hun mildheid schynt te groeijen met hun jaaren.
De zegen vloeit hunn’ afkomst in den schoot.

14. Wykt af van ’t kwaade, en staat, met all’ uw krachten,
Het goede vóór, in weldoen onvermoeid:
Woont eeuwig hier in laate nageslachten;
Want God, die ’t recht, waardoorzyn heilleer bloeit,
Op ’t hoogst’ bemint, bewaart hen die ’t betrachten,
Maar ’t godloos zaad word door hem uitgeroeid.

15. Het aardryk zy rechtvaardigen en vroomen
In erfbezit, ter woon, eeuw in, eeuw uit.
De oprechte doet een’ vloed van wysheid stroomen,
Daar hy den mond tot ’s Hoogsten lof ontsluit:
Wat menschenvrees zou ooit zyn tong betoomen?
Zy spreekt naar ’t hart, daar enkel recht uit spruit.

16. De wet zyns Gods staat in dat hart geschreven,
Waardoor zyn gang van glibbren blyft bevryd.
De booswicht loert, door haat en spyt gedreven;
Spant strik op strik, of wapent zich ten stryd,
En staat, ontzind, rechtvaardigen naar ’t leven,
Naardien hy, trots, hen ’s Heeren gunst beny.

17. God laat hen nooit in ’s haaters wreed vermogen.
Wie ’t oordeel stryk’, de Aartsrechter doemt hen niet.
Wacht op den Heere, en houd zyn’ weg voor oogen!
Hy zal gewis, in ’t wettig erfgebied
Van ’t aardryk, u op ’t zegenrykst verhoogen,
Terwyl gy ’t eind’ der goddeloozen ziet.

18. Ik heb het lot eens dwinglands waargenomen:
Hy breidde zich verbaazende uit in ’t rond,
Gelyk een boom, die, tot zyn kracht gekomen,
Op ’t weeligst’ groent, geplant in eigen grond.
Maar ’k zocht welhaast vergeefs die plaag der vroomen,
Hy was niet meer, hoe vast, hoe trots hy stond.

19. Let op den weg der vroomen en oprechten;
De vrede is ’t eind’ dier godgewyde baan.
Dies kan op hen geen smet van laster hechten.
Maar durft men stout des Heeren wet versmaên,
Dan zal Gods wraak den berg van hoogmoed slechten,
En ’t boos geslacht ten grond’ toe doen vergaan.

20. Het heillot, dat rechtvaardigen verkregen,
Vloeide af van God, hun sterkte, als de angst hen knelt.
Hy laat, in tyd van nood, hen niet verlegen.
Des Heeren hulp bevryd hen voor ’t geweld
Van ’t godloos rot: zy komt hem alszins tegen,
Die op zyn magt een vast vertrouwen stelt.