Psalm 38

1. Laat uw’ grooten toorn bedaaren!
Wil my spaaren,
Heer, die myn benaauwdheid ziet!
Laat uw gunstryk medelyden
My verblyden!
Straf my in uw gramschap niet!

2. Zie my voor myn rampen zwichten!
Uwe schichten
Dringen my door ’t ingewand.
’k Ben geheel ter neêr geslaagen.
Ach! wat plaagen
Lyde ik van uw straffe hand!

3. Zie myn kwynend vleesch verteeren,
Heer der Heeren!
Toon eens deernis met myn smart!
’k Voel my door uw gramschap wonden,
En myn zonden
Weigren rust aan ’t wroegend hart.

4. All’ myn misdaên, die u tergen,
Zyn, als bergen,
Opgerezen in ’t gevaar:
Vruchtloos tracht ik die te ontwyken:
’k Zal bezwyken:
Ach! die last valt my te zwaar.

5. Zie myn vloeijende etterbuilen
Gantsch vervuilen
Door myn spoorlooze euveldaên!
Zult gy nooit die wreede elenden
Van my wenden?
Moet ik dus ten grave gaan?

6. ’k Ga gekromd door de ongelukken,
Die my drukken
Met een hartdoorknaagend leed,
Zie my voor uwe alziende oogen
Neêrgebogen,
En in treurig zwart gekleed.

7. ’k Voel myn zwoegende ingewanden
Heimlyk branden:
Zelfs myn vleesch is gantsch doorknaagd.
All’ myn krachten zyn bezweken,
Daar myn smeeken,
Myn gejammer u mishaagt.

8. Myn vermogen is verdwenen
Door myn weenen,
Door myn treffend zielverdriet.
’k Brul door overmaat van smarte,
Daar myn harte
Rust, noch troost, noch uitkomst ziet.

9. Ik verberg myn stille wenschen
Voor de menschen,
In myn wreede tegenheên.
’k Wil, in ’t leed dat my doet buigen,
Geen getuigen
Dan Gods alziend oog-alléén.

10. ’k Heb reeds alle kracht verloren:
’k Moet versmooren:
’t Hart keert in my om, ô Heer!
’t Licht is zelfs myn weenende oogen
Lang onttoogen:
’k Heb byna geene oogen meer.

11. Zy, die eertyds my beminden,
All’ myn vrinden
Staan als tegen my gekant.
Zelfs myn naastbestaande maagen
Vliên myn plaagen:
Niemand bied my hart of hand.

12. Zy, die myn bederf betrachten,
My verächten,
En naar ’t kwynend leven staan,
Spannen loosverborgen netten,
En bezetten
Door hun laagen all’ myn paên.

13. Zy bedenken ’t aller stonden
Slinksche vonden,
Tot bewerking van myn’ val.
’k Hoor hen spreeken van verderven,
Van doen sterven.
Ach! hun wraak dreigt me overäl.

14. ’k Sta, daar zy my schandlyk smaaden
En verraaden,
Als een doove die niets hoort
Of als een, die, al zyn leven
Stom gebleven,
Alle tegenreden smoort.

15. Ja, ik laat geen woorden glippen
Van myn lippen;
’k Ben een’ dooven gantsch gelyk.
’k Neem in ’t woên der ongelukken,
Die my drukken,
Tot myn’ God-alléén de wyk.

16. Myne ziel wacht vroeg en spade
Uw genade;
Heer! verhoor myn droef geklag!
Waarom zouden ze in myn lyden
Zich verblyden,
Als hun oog my wanklen zag?

17. ’k Zie myn zwakheid: ’k voel myn smarte
Tot in ’t harte:
Ik bely myn spoorloosheên:,
’k Ben geduurig om de wonden
Van myn zonden
Door een zwaare zorg bestreên.

18. ’k Leg all’ myne angstvalligheden
In gebeden
Voor uw heilige oogen bloot:
En myn doodsverlegen harte
Voelt zyn smarte
Door zyne euveldaên vergroot.

19. Maar myn haaters, in dit leven
Hoog verheven,
Groeijen in gezag en moed;
Die my zonder oorzaak smaaden,
En verraaden,
Juichen om myn’ tegenspoed.

20. Zy, die my ondankbaar loonen,
En my hoonen,
Schoon myn hart hen achtte als vrind,
Staan, ô Heer! my allerwegen
Schaamtloos tegen,
Wyl uw knecht het goede mint.

21. ’k Zie my door hun magt braveeren;
Heer der Heeren!
Slaa uw oog op myn verdriet!
Stuit door uw geducht vermogen
Al hun poogen!
God myns heils! verlaat my niet!

22. Neig uwe ooren naar myn klagten!
Wil niet wachten!
Houd u toch niet verr’ van my!
Heer! myn Helper! wil u spoeden,
En my hoeden,
Want myn uitëinde is naby.