Psalm 39

1. Ik sprak en dacht: ik zal met overleg
Myn tong bewaaren en myn’ weg,
Opdat myn mond niet zondig’ door een woord,
Daar my de trotse boosheid hoort.
Ik zweeg, verstomd door onheil en verdriet,
En sprak zelfs van het goede niet.

2. Maar, groote God! toen groeide myne smart:
Een heimlyk vuur blaakte in myn hart,
Waardoor ik myn gedachten zag verteerd.
Toen riep ik, door myn’ rouw verheerd:
Alweetend God! maak my myn levensënd’,
De maat van mynen tyd bekend!

3. Ik weet, ô Heer! hoe kort, hoe ongewis
Myn ligtvergangbaar leven is.
Myn levenstyd, dien gy een handbreed stelt,
Is niets, by de eeuwigheid geteld.
Gezondheid, kracht, of wat het menschdom vleit,
Is immers niets dan ydelheid.

4. De mensch vlucht als een ydle schaduw heen.
Hy woelt, hy slaaft, hy brengt byéén;
Hoopt schat op schat, en yvert zonder rust,
In al zyn woeling onbewust
Voor wien hy zorgt, of wie in ’t aardsche dal
Na hem zyn goed bezitten zal.

5. Ik wacht voortaan myn heil van de aard’ niet meer.
Ik hoop op u-alléén, ô Heer!
Vergeef myn schuld! vergeet myne euveldaad!
Stel my niet tot der dwaazen smaad!
Ik zal myn’ mond niet opdoen in ’t verdriet:
Ik twist met u, myn’ Rechter, niet.

6. Wend, uit genade, uw plaagen van my af!
Zie my bezweken door uw straf.
Als ge iemands schuld door uwen toorn vergeld,
Zien wy hoe al zyn glans versmelt,
Gelyk een mot, die, als zy word geraakt,
Haar ligtverstuivend wezen slaakt.

7. De glans der jeugd, de kracht der majesteit,
Ja ieder mensch is ydelheid.
Maar gy, ô Heer! leen ’t oor aan myn gebeên!
Ik wacht myn hulp van u alléén.
Slaa myn gezucht en heete traanen gae!
Verkwik myn ziel door uw genaê!

8. Ik wacht van u myn’ troost, myn’ onderstand.
Ik ben een vreemdling in uw land.
’k Woon door uw gunst by uw altaar, ô Heer!
Als all’ myn vaderen welëer.
Laat af van toorn; dat zich myn hart verbly’,
Eer ik bezwyke en niet meer zy!