Psalm 40

1. De Heer, wiens hulp ik lang heb afgewacht,
Heeft gunstig zich tot my gewend,
My aangehoord in myne elend’,
En uit den kuil des wreedsten noods gebragt
Op liefelyke wegen
Van onverdienden zegen.
Myn voet, door hem-alléén,
Staat vast, als op een rots.
De kracht des grooten Gods
Beveiligt myne treên.

2. Een nieuw gezang, een’ lofgalm, hem ter eer’,
Heeft God my in den mond gelegd
Voor ’t oog van veelen, die, oprecht,
Met heilge vrees vertrouwen op den Heer.
Gelukkig zal hy weezen,
Die, in den Heer te vreezen,
Zyn hoogste toevlucht vind;
En, wars van hovaardy,
Bedrog en veinzery,
Hem waarlyk eert en mint.

3. ô Heer! myn God, die onzer steeds gedacht!
Uw wondren groeiden in getal.
Wie is ’t, die ze ooit verhaalen zal?
Wat my betreft, ’t ontbreekt my aan de magt:
Maar ’k heb voor al myn leven
My in uw’ dienst begeeven:
’k Zal doen wat gy gebied:
Want gy eischt van myn hand
Het slacht- of spys-of brand.
Of zondenöffer niet.

4. Toen zeide ik: zie, ik kom tot u my spoên.
Myn naam is in uw boek bekend:
Uw wet staat in myn hart geprent:
’k Heb lust, myn God! om uwen wil te doen.
Ik boodschap Isrels schaaren
De heilrykste aller maaren,
Uw recht tot troost in smart:
’k Bedwing myn lippen niet:
Gy, die het all’ doorziet,
ô Heer! gy kent myn hart.

5. ’t Zy verr’ dat ik ooit uw gerechtigheid
In ’t midden van myn hart besluit!
Neen; ’k roep uw heil en waarheid uit,
En roem uw trouw, ô Hemelmajesteit!
’k Zal, wat men my moog’ vergen,
Uw weldaên nooit verbergen.
Dat uwe ontferming, Heer!
My steeds met gunst aanschouw’!
Bescherm my door uw trouw
En weldaên meer en meer!

6. Een talloos heir van booze en looze liên
Omgaf my: ’k wierd zo fel bestreên
Van all’ myne ongerechtigheên,
Dat ik voor my geene uitkomst kon voorzien.
Eer telde ik all’ de hairen
Myns hoofds, dan die gevaaren.
Ik ben van moed ontbloot.
ô Heer! verhoor myn beê!
Verlos my! geef my vreê!
Uw hulp verbann’ myn’ nood!

7. Doe ieder, die myn rust of heil belaagt,
Verbaasd, ontsteld en schaamrood staan,
En dryf langs schandelyke paên
Hem weêr te rug, aan wien myn ramp behaagt!
Verwoest, verniel de krachten
Van hen, die my belachten:
Hun loon zy schaamte en pyn!
Maar vreugd en vrolykheid
Sterk’ hem, die u verbeid
En tracht by u te zyn!

8. Die juiche steeds, door liefde uws heils verrukt:
Des Heeren naam vervulle al de aard’!
Schoon myne elend’ my wel bezwaart,
Ja zelfs, schoon myn nooddruftigheid my drukt,
Kan echter niets my krenken.
De Heer wil myns gedenken!
Gezegend is myn lot!
Uw liefde staa my by!
Uw hulp beveilig’ my!
Vertoef niet, ô myn God!