Psalm 49

1. Gy, Volken, hoort! waar ge ook op aarde woont!
’t Zy laag van naam, of hoog met eer bekroond;
’t Zy ryk of arm; gy allen, komt en hoort!
Myn mond brengt niets dan loutre wysheid voort,
By my in ’t hart opmerkzaam overdacht.
Ik neig het oor, daar ’k op Gods inspraak wacht,
Naar ’s Heeren spreuk, en zal u, op de snaaren
Der blyde harp, geheimen openbaaren.

2. Wat zou my toch doen vreezen in een’ tyd
Waarïn het kwaad, het onrecht my bestryd?
Als ik omringd, benaauwd ben door ’t geweld,
Dat in myn’ val zyn hoogst’ begeeren stelt?
Wat hem betreft die op zyn’ schat betrouwt,
En al zyn’ roem op grooten rykdom bouwt;
Zyn schat behoud zyn’ broeder niet in ’t leven;
Hy kan daarvoor aan God geen losgeld geeven.

3. Hy kan die prys der ziele, dat ransoen,
Aan God in tyd noch eeuwigheid voldoen:
Hy wenscht vergeefs hier altoos ’t licht te zien,
En, door zyn’ schat, het naar bederf te ontvliên.
Der wyzen dood, der dwaazen levensënd’,
Beschouwt hy steeds; is hem niet onbekend:
Hy ziet dat hen in ’t sterven niets kan baaten,
Maar dat zy ’t all’ aan andren overlaaten.

4. Al zegt zyn hart: myn huis zal eeuwig staan;
Van stam tot stam geduurig overgaan:
Al heeft hy ’t land, waarop zyn trotsheid roemt,
Zyn grootsheid bouwt, naar zynen naam genoemd:
’t Is alles wind, daar zich zyn hart meê streelt:
De mensch, hoe mild door ’t aardsch geluk bedeeld,
Hoe hoog in eer, in magt of staat verheven,
Vergaat als ’t vee, en derft in ’t eind’ het leven.

5. Hoewel zyn weg bestaat in ydelheid,
Door loutren waan, door hoogmoed dwaas gevleid;
Stapt echter ’t kroost, dat in der oudren woord
Rehaagen schept, op ’t zelfde doolpad voort:
De dood snyd ook die kindren ’t leven af:
Zy volgen hen, als schaapen, naar het graf:
En in den dag, den grooten dag des Heeren,
Zal over hen de oprechte triomfeeren.

6. Men denkt niet meer aan hunn’ voorleden staat,
Wyl al hun glans met hen in ’t graf vergaat:
Maar zulk een lot is nooit myn ziel bereid;
God neemt haar op in eere en heerlykheid.
Vreest hem dan niet die groote schatten heeft,
Die magtig is, in eere en aanzien leeft;
Want hy zal niets in ’t sterven met zich draagen:
Zyn naam, zyn roem, ’t ligt all’ met hem verslaagen.

7. Schoon hy op aard’ zich in den wellust baad;
Hem roemt, die leeft in weelde en overdaad,
Hy daalt nochtans, gelyk zyn gantsch geslacht,
Vervreemd van God, in ’s afgronds donkren nacht.
Gy dan, ô Mensch, hoe waard’, hoe groot in eer!
Zo gy den wil versmaad van uwen Heer,
Dan zult ge, als ’t vee, in uwe dwaasheid smooren;
Een wis bederf is u ten lot beschoren.