Psalm 55

1. ô Heer! laat u myn beê behaagen!
Zy word u needrig opgedraagen.
Dat my uw liefde en gunst verhooren!
Tot u verhef ik myne klagt:
’k Bedryf misbaar by dag en nacht.
ô God! neem myn gekerm ter ooren!

2. De vyand tiert in euvlen moede.
De goddelooze, vol van woede,
Benaauwt my midden in myn staaten.
Zy werpen, lasterziek, den blaam
Van schandlyk onrecht op myn’ naam,
Daar zy, verhit van toorn, my haaten.

3. ’k Gevoel dus ’t binnenst’ van myn harte
Doorgriefd van onverdraagbre smarte:
De schrik des doods heeft my bevangen:
De vrees grypt my met siddring aan.
De gruwzaamheid van hun bestaan
Bedekt met doodsche kleur myn wangen.

4. ’k Roep, wyl ik hen niet kan beteuglen:
Och! gaf my iemand duivenvleuglen,
Ik zou die wreedäarts niet verwachten.
’k Vloog heen, en zworf zo verre ik kon;
Schoon ik, verlicht door maan noch zon,
In woeste holen zou vernachten.

5. Ik zou my spoên in ’s Heeren naame,
Of ik den wervelwind ontkwame,
Den storm ontweek’, die my doet schroomen.
Verdeel dier boozen magt en raad;
ô God! ik zie en stad en staat
Van twist en wrevel ingenomen.

6. Men wil my dag en nacht bestormen,
De stad in asch en puin misvormen:
Vervuld van ongerechtigheden,
Is ’t all’ verderving in haar’ wal:
’t Bedrog, de list waart overäl:
Men past op wet, op pligt, noch eeden.

7. Was ’t nog een vyand die my hoonde;
Een vreemdling, die zyn’ haat my toonde;
’k Had zulks met meer geduld verdraagen:
Of was ’t een stoute weêrparty,
Die zich versterkte tegen my,
’k Had my verborgen voor zyn laagen.

8. Maar gy, met wien ik lang verkeerde,
ô Mensch, dien ’k als my-zelv’ waardeerde!
Myn togtgenoot en myn bekende;
Wiens raad by my steeds veel vermogt;
Die ’s Heeren huis met my bezocht!
Gy stort my neder in elende.

9. Doe hen natuur den tol betaalen!
ô Heer! doe hen ten afgrond daalen,
Die huis en hart aan gruwlen wyden!
Wat my betreft, ik zal, ô God!
U smeeken in myn bitter lot,
En gy zult my gewis bevryden.

10. Ik zal, wanneer ’t begint te daagen,
’k Zal ’s middags, ’k zal des avonds klaagen
En niet vergeefs myn’ angst u melden.
Neen; gy hebt dikwils my geleerd
Dat gy den stryd in vreê verkeert,
Als veelen my alom beknelden.

11. God, in des hemels heiligdommen
Van eeuwigheid ten troon geklommen,
God zal hen straffen, my verhooren;
Dewyl my hun hardnekkigheid
De hoop op vrede trots ontzeit,
En zy zich aan zyn wet niet stooren.

12. Ik leefde vreedzaam met dien snooden,
Wiens wrevel thans my dreigt te dooden:
Ik zie hem zyn verbond verbreeken:
Zyn harte is kryg, terwyl zyn mond,
Dien ’k gladder dan de boter vond,
Tot my van liefde en vreê durft spreeken.

13. Zyn niet de woorden diens ontäarden,
Schoon zacht als olie, bloote zwaarden?
Ja; maar Gods hulp zal ieder blyken,
Die zich beveelt aan zyn beleid.
God duld ook niet in eeuwigheid
Dat list de oprechtheid doe bezwyken.

14. Gy zult, ô Heer! hen, die thans roemen,
Ten afgrond der verderving doemen;
Hen, die op bloed hun grootheid bouwen,
En ’t snood bedrog ten dienste staan,
Vóór ’s levens middag nederslaan:
Maar ik, ik zal op u betrouwen.