Psalm 57

1. Dat uw genade, ô God! zich mywaarts keer’!
Myn droeve ziel betrouwt op u, ô Heer!
Totdat gy ’t woên myns vyands zult beteuglen,
Neem ik, opdat ik ’t onheil van my weer’,
Myn wyk alléén in schaduw van uw vleuglen.

2. Ik roep tot God, tot de Oppermajesteit,
Wiens goedheid tot myn’ bystand zich bereid.
Hy zal met schand’ myn’ vyand van my wenden:
Zyn waarheid en zyn goedertierenheid
Zal hy, tot hulp, my van den hemel zenden.

3. Myn ziel, helaas! is in der leeuwen magt:
Kwaadstookend volk heeft naar myn’ val getracht:
’k Moet voor ’t geweld van wreede menschen wyken,
Wier tanden zyn als spies en pyl in kracht;
Wier tongen zelfs het scherpste zwaard gelyken.

4. Beklim uw’ troon, geduchte Hemelheer!
Dat de aarde zich vervulle met uwe eer!
Myn bange ziel, door droefheid gantsch verslagen,
Viel onder ’t juk van tegenspoeden neêr:
Maar uwe gunst verlost my van myn plaagen.

5. Myn vyand, vol bedekte arglistigheid,
Had in myn spoor een heimlyk net gespreid;
Een’ diepen kuil gegraaven langs myn wegen:
Maar hem weêrvaart het kwaad, my toebereid;
En in dien kuil is hy zelf neêrgezegen.

6. Myn hart, gesterkt door ’t heil dat my genaakt,
Roemt u, ô God! daar ’t in erkentnis blaakt.
’k Zal door gezang, door psalmgezang u eeren.
Waak op, myn tong! gy, luit en harp, ontwaakt!
Verbreid den lof, de gunst en magt desHeeren!

7. Ik prys’, ô God! zelfs voor den dageraad,
Uw goedheid, die myn’ wensch te boven gaat.
Ik loof uw’ naamby alle vreemde Volken.
Verhef uwe eer, die ’t gantsch heeläl beslaat:
Uw waarheid strekt tot aan de hoogste wolken.