Psalm 62

1. Myn ziel wacht immers stil op God:
Hy, die my schenkt een zalig lot,
Zal immers steeds myn steenrots weezen.
Hy is myn hoog vertrek in nood,
Myn heil in leven en in dood:
Ik heb geen’ zwaaren val te vreezen.

2. Hoe lang, ô Snooden! poogt uw raad,
Hoe lang uw hand, verëeld in ’t kwaad,
Een’ eenig man te doen bezwyken?
Gy zult, geveld in ’t bloedig zand,
Welhaast een’ ingebogen wand,
Een’ omgeworpen muur gelyken.

3. Zy rotten t’saam, al ’t land ten hoon,
Om my te bonzen van den troon,
Tewyl zy vreugd in logens zoeken.
Die veinzaarts smeeden vond op vond:
Zy zegenen met hunnen mond,
Terwyl zy met hun harte vloeken.

4. Doch wacht, myn ziel! gerust uw lot,
Want uw betrouwen is op God,
Die immers steeds myn rots zal weezen.
Hy is myn hoog vertrek in nood;
Myn heil in leven en in dood:
Ik heb geenszins myn’ val te vreezen.

5. Ik vind in God myn heil en eer,
Myn rots en toevlugt in den Heer:
Hy zal my nieuwe kracht verwekken.
Myn Volk! vertrouw op zyn gericht!
Ontdek uw hart voor zyn gezicht!
Hy wil ons tot een toevlugt strekken.

6. Gemeene menschen immers zyn
Slechts ydelheid, en niets dan schyn;
De grooten niets dan waan en logen.
Al ’t menschdom, door ’t Heeläl verspreid,
Zou ligter zyn dan ydelheid,
Zo ’t in de weegschaal wierd gewogen.

7. Bedien u van geene overmagt:
Schuw roovery: vlie ydle pracht:
En ziet men u in welvaart bloeijen,
Of ryk met overvloed bekroond,
Draag zorg dat nooit uw harte woont
Ter plaatse daar uw schatten groeijen!

8. God heeft dit krachtig woord gezegd,
En ’t meer dan eens my vóórgelegd:
God, God-alléén kan ’t menschdom sterken.
ô God! de goedertierenheên
Behooren ook aan u-alléén,
Wyl ge elk zult loonen naar zyn werken.