Psalm 66

1. Let aardryk juich’ met blyde galmen,
Grootmagtig Schepper van ’t heelal!
’t Zing’ de eer uw naams met dankbre psalmen;
’t Verheffe uw’ roem met lofgeschal!
Het zing’: Hoe vreeslyk zyn uw werken!
Gy doet uw wydgeduchte kracht,
ô God! aan all’ uw haaters merken,
Die veinzend buigen voor uw magt.

2. Al ’t aardryk smeeke u, neêrgebogen!
Het heff’ gewyde zangen aan;
Gezangen, die uw’ naam verhoogen,
De glorie van uw wonderdaên!
Kom, kom, beschouw Gods wyze wegen!
Wat is zyn werking hoog geducht!
Al de aard’ bespeurt ze, en word verlegen;
’t Verwaten menschdom ziet ze, en zucht.

3. God baande door onpeilbre baaren
En breede stroomen ons een pad;
Daar rees zyn lof op stem en snaaren,
Nadat hy ons beveiligd had.
Hy zal eeuw uit eeuw in regeeren.
Zyn oog bewaakt het Heidendom.
Hy zal de afvalligen verneêren:
Hy keert hun trotse hoogten om.

4. Looft, looft den Heer der legerschaaren,
ô Volken! heft zyn glorie aan!
Hy wilde ons in het leven spaaren,
Beveiligde ons langs harde paên.
Gy, door wiens magt we ons zien bevryden,
Gy hebt ons voor een’ tyd bedroefd:
Gy toetste en louterde ons door lyden,
Gelyk het zilver word beproefd.

5. Een net belemmerde onze schreden:
Een enge band hield ons bekneld:
Gy liet door heerschzucht ons vertreeden:
Gy gaaft ons over aan ’t geweld.
Hier scheen ons ’t water te overstroomen;
Daar wierden wy gedreigd door ’t vuur:
Maar gy deed ons ’t gevaar ontkomen;
Verkwikte ons weêr ter goeder uur.

6. Door ’s Hoogsten arm ’t geweld onttogen,
Zal ik, genoopt tot dankbaarheid,
Myn gaaven slachten voor zyne oogen,
Brandöffers, aan hem toegezeid.
Ik schenk aan zyn gewyde altaaren
’t Geen ik beloofde in tegenspoed:
’k Zal, ongekreukt, myn woord bewaaren
Aan hem, die my in nood behoed.

7. Ik zal het brandaltaar doen rooken
Van ’t edelst vee uit kooi en stal;
Zo worden vet en merg ontstoken,
By ’t lieflyk ryzend lofgeschal.
Het reukwerk zal zyn’ geur verspreiden,
Daar ram by ram word aangebragt:
Ik zal noch bokken doen bereiden,
Nadat het rundvee is geslacht.

8. Komt, Lotgenooten! Deugdgezinden!
Komt, gy, die God van harte vreest!
Hoort wat my God deed ondervinden:
Hy schonk my bystand naar den geest.
’k Sloeg, heilbegeerig, ’t oog naar boven:
Ik riep de Algoedheid vierig aan,
Om haar met mond en tong te looven,
Haar, die alléén my by kon staan.

9. Waare ooit myn hart door spoorloosheden,
Door ongerechtigheid bekoord,
De Heer had nimmer myn gebeden,
Myn God had nooit myn stem verhoord.
Maar nu, nu heeft, met gunstige ooren,
De Algoedheid op myn’ wensch gelet;
Die ’t all’ kan zien en ’t all’ kan hooren:
Verhoorde my op myn gebed.

10. God zy altoos op ’t hoogst’ geprezen!
Lof zy Gods goedertierenheid,
Die nimmer my heeft afgewezen,
Noch myn gebed gehoor ontzeid!