Psalm 77

1. ’k Roep tot God naar ’s hemels boogen:
’k Schrei om hulp by ’t Alvermogen,
’t Welk myn klagt, in ’t ongeval,
Gunstige ooren leenen zal.
’s Daags, in ’t woên van myne elenden,
Plag ik my tot God te wenden:
’s Nachts, veel banger nog te moê,
Stak ik hem de handen toe.

2. Niemands raad kon my bekooren:
’k Weigerde allen troost te hooren:
Denkende aan d’Alzegenaar,
Borst ik uit in groot misbaar.
Als hy myn gebeen verächtte,
Als ik hem vergeefs verwachtte,
Wierd in ’t diep gepeins myn hart
Overstelpt van bittre smart.

3. Gy, gy dreeft, wat ik mogt poogen,
My, ô Heer! den slaap uit de oogen.
’k Was verslagen en bedeesd;
Stom van tong, en droef van geest.
’k Overdacht all’ de oude dagen,
Die van uwe trouw gewaagen;
Alle eeuwen, lang voorleên,
Toen ons ’t licht uws heils bescheen.

4. Zelfs gedacht ik aan myn snaaren
Die welëer myn blydschap waren,
Toen ik, juichende, uwen lof
Opzond naar het hemelhof.
’s Nachts, in ’t hevigst’ myner smarte,
Onderzocht myn treurend harte
Hoe myn leed zou zyn gestuit;
En ik borst in klagten uit.

5. ’k Sprak: Zal God my steeds verstooten?
Eeuwig my van troost ontblooten?
Zal hy in myn’ ramp en pyn
My voortaan nooit gunstig zyn?
Houd zyn goedheid op van zeegnen?
Zal zy nooit my weêr bejeegnen?
Faalt haar hulp aan ’t nageslacht,
Dat op Gods belofte wacht?

6. Ach! vergeet het Alvermogen
Zyn genadig mededogen?
Heeft het zyn barmhartigheid
My in grammen moede ontzeid?
Neen, hernam ik; zulks te denken
Van Gods goedheid, zou my krenken.
’k Zie den ramp, die my verneêrt,
In geluk eerlang verkeerd.

7. ’k Zal myn zwak vertrouwen sterken
Door ’t herdenken van Gods werken,
En zyn hooge wonderdaên
Van all’ eeuwen gade slaan:
’k Zal, ô God! uw wondren pryzen:
’k Zal uw grootheid eer bewyzen:
’k Zal uw daaden en uw magt
Melden aan het nageslacht.

8. All’ uw paên, ô Heer! zyn veilig;
All’ uw wegen recht en heilig.
Wie, wie schenkt ons ’t heilrykst lot?
Wie is God, dan gy, ô God!
Gy-alléén doet wonderdaaden.
Welk een Volk u dorst versmaaden,
’k Zie het thans door schrik bekneld,
En door uwe magt geveld.

9. Gy hebt, door uw alvermogen,
Jacobs telgen ’t juk onttogen.
’t Water tuige uw wonderdaên!
’t Water zag die beevende aan.
De afgrond kookte in zyne kolken,
En de t’saamgeperste wolken
Gooten snelle stroomen uit
Met een donderend geluid.

10. Uw geduchte pylen vloogen
Door de ontroerde hemelboogen,
En des donders zwaar gerucht
Klaterde in de zwarte lucht.
Uw gevreesde bliksemstraalen,
Schietende over berg en dalen,
Deeden ’t siddrend waereldrond
Davren op zyn’ vasten grond.

11. Uwe paden, Heer der Heeren!
Waren in de ontstelde meiren,
En uw weg in ’t hart der zeên;
Niemand kende aldaar uw schreên.
Gy, daar alles kraakte en schudde,
Leide uw Volk, gelyk een kudde,
Door Aärons schranderheid
En door Mozes wys beleid.