Psalm 78

1. Gun, Israël! myn leer gewillige ooren!
Laat, dierbaar Volk! myn reden u bekooren!
Ik zal gewis uwe aandacht ruim vergelden;
En u een reeks van wonderspreuken melden:
Verborgenheên, die ’t Volk van ouds af zag,
Zult ge, als op nieuw, gesteld zien in den dag.

2. ’k Zal alles wat ik hoorde t’saam vergadren:
All’ wat ik weet is door ’t bericht der vadren:
Ik zal ook niets verbergen voor hun zoonen,
Maar zelfs een schets aan ’t laater kroost vertoonen
Van ’s Heeren sterkte en groote wonderdaên:
’k Zal elk den lof des Heeren doen verstaan.

3. Hy heeft van zich getuigenis gegeeven,
En eene wet aan Isrel voorgeschreven,
Die elk van hen zyn kindren moest doen hooren;
En deeze aan ’t kroost, uit hen daarna geboren,
Opdat dit zaad, godvruchtig opgebragt,
Die weêr verhaalde aan ’t laater nageslacht.

4. Zo wierd, als elk Gods daaden dus ontvouwde,
Zyn wet behield, en op zyn’ arm betrouwde,
Geen kind gelyk aan zyn verstokte vadren,
Wien twistzucht joeg het wrevlig bloed door de adren;
Een mofrend Volk, dat nooit zyn hart doorzocht,
Maar, los van God, aan ’t kwaad zich hield verknocht.

5. Dat Ephraïm, gewapend met zyn schichten,
In ’t oorlogsveld gedwongen wierd te zwichten,
Was niet de magt zyns Vyands toe te schryven:
’t Geviel hem niet by Gods verbond te blyven;
By Gods verbond, het heil van Isrels staat:
Zyn hovaardy heeft ’s Heeren wet versmaad.

6. Al Jacobs kroost, verr’ van zulks op te merken,
Vergat Gods daên en zichtbre wonderwerken.
Den Vadren zelv’ der laater nageslachten
Van Israël heeft God zyn wonderkrachten,
Voor ’s Vyands oog, betoond door blyk op blyk,
In Zoans veld en Pharoos magtig Ryk.

7. God klieft de zee in ’t nypen der gevaaren.
Hy stapelt zelfs de baaren op de baaren,
Die dus zyn Volk een veilig spoor bereiden.
Hy vormt een wolk om hen by dag te leiden;
En nacht aan nacht stelt hy een vuurig licht
Ten zeekren gids voor ’s Legervoogds gezicht.

8. God klieft voor ’t Volk, korts vrolyk, nu mismoedig,
De dorre rots, en drenkt het overvloedig.
Wat zou natuur haar’ Schepper weigren konnen?
Gods magt herschept de steenen hier in bronnen.
’t Nat vloeit, door hem, de drooge steenrots uit,
Gelyk een stroom, die uit rivieren spruit.

9. Nog vaart men voort aan ’t kwaad zich toe te wyen!
Nog vaart men voort in dorre woestenyen
Den Opperheer te tergen en te tarten.
Die wrevlen, God verzoekende in hun harten,
Begeeren spys, geen spys slechts, die hen voed,
Maar zulk een spys, die hunnen lust voldoet.

10. Zy tergden God, terwyl zy schimpend zeiden:
Laat God een’ disch in dees woestyn bereiden!
Hy sloeg de rots; zy gaf een’ vloed van water:
’t Stroomde als een beek, met lieffelyk geklater.
Maar, kan hy ons nu ook voorzien van brood,
En vleesch voor ’t Volk toerichten in deez’ nood?

11. Denk of de Heer toen niet ter wraake neigde.
Als vuur ontstak zyn toorn, die Jacob dreigde;
En drong op straf van Volk en Opperhoofden,
Omdat zy niet in hem, hunn’ God geloofden,
Noch naar hunn’ pligt vertrouwden op zyn kracht:
Maar zyn genaê heeft zynen toorn verzacht.

12. Een dikke drang van wolken, die nooit waren
In vroeger tyd, kwam ylings neêrgevaaren
Op Gods bevel uit ’s hemels opperzaalen:
Toen deed hy ’t mann’ gelyk een regen daalen,
En gaf, als ’s nachts de slaap ’s Volks oogen sloot,
In ’t hemelsch mann’ aan hen hun daaglyks brood.

13. ’t Zy kleen, ’t zy groot van aanzien en vermogen,
Elk at het graan, gedaald uit ’s hemels boogen,
En kon de kost tot zyn verzading vinden.
Door ’t blaazen der zuid-oostelyke winden
Zag straks daarna, op Gods gewenschten last,
Gantsch Isrel zich met vliegend vleesch verrast.

14. Dat vliegend vleesch viel als een dichte regen.
’t Gevleugeld heir van voglen had de wegen,
Gelyk het zand der zee haar diepe gronden,
Geheel bedekt by ’t licht der avondstonden.
’t Gevogelt’ viel als druppels uit een wolk
Rondöm Gods huis, in ’t midden van zyn Volk.

15. Toen immers zag zich Israël verzadigd,
En, naar zyn’ wensch, met spyze begenadigd;
Maar Jacobs Kroost, vervreemd van billyk wroegen,
Was niet vervreemd van schaamteloos misnoegen:
Met vollen monde, in overvloed van spys,
Morde evenwel dat Volk naar de oude wyz’.

16. Gods toorn ontstak op al dit tegenwryten.
Hy trof een deel der magtigste Isrellyten:
Hy sloeg de bloem van Jacobs zaad ter neder:
Maar vruchtloos; zy misdreven telkens weder.
Zy sloegen, als een ongehoorzaam kind
Zyns vaders les, Gods wondren in den wind.

17. God deed daarop de dagen dier verblinden
In ydelheid vergaan, als rook verzwinden;
Hun jaaren in verschrikking heenen zweeven.
Hy strafte hen: hy deed ontelbren sneeven.
Toen vraagden zy naar God, en keerden weêr
Van hunnen weg, en zochten d’Opperheer.

18. Toen dachten zy dat God, de hoogste ontfermer,
Hun redder was, hun rotssteen en beschermer:
Of, voor het minst’, zy hebben zulks beleden.
Maar hun gemoed verschilde van hun reden.
Hun gladde mond, hun lippen vleiden God:
Hun tong sprak niets dan logens, hem ten spot.

19. Zy, niet getrouw aan Gods verbond gebleven,
Zy hebben ’t hart niet recht aan hem gegeeven:
Doch hy, altyd barmhartig, steeds weldaadig,
Weêrhield de wraak, verzoende ’t kwaad genadig,
En noopte niet zyn’ gantschen toorn ter straf,
Maar wendde zelfs zyn gramschap dikwils af.

20. Gods deernis dacht: ’t Volk is met vleesch omhangen;
’t Zweemt naar den wind, dien ’t met onzeekre gangen
Nu komen ziet, en dan zich elders keeren.
Hoe menigwerf heeft elk den Heer der Heeren
In ’t wilde woud en op het woest gebergt
Versmaad, bedroefd, verbitterd, en getergd!

21. Dit Volk, dat steeds tot oproer overhelde,
En God verzocht door nieuwe wenschen, stelde
Den heilgen Heer van Isrel perk en paalen;
En, verr’ van Gods vermogen op te haalen,
Vernieuwde ’t in zyn denkbeeld nooit den dag,
Waarop het zich hersteld in vryheid zag.

22. God, om dit Volk van andren af te zondren,
Deed Zoäns veld verbaasd staan door zyn wondren,
Egypte voor zyn groote teekens schroomen,
Daar hy de beek, de poelen, vloeden, stroomen,
In bloed verkeerde, en met verdroogde borst
De Egyptenaars deed schreeuwen van den dorst.

23. God sloeg op ’t land en binnen muur en poorten
’t Egyptisch Volk met tallelooze foorten
Van ongediert, waarvan elks ligchaam krielde;
Daar, op zyn’ last, de vorsch al ’t land vernielde,
De springkhaan in den oogst der bouwliên kwam,
De kruidworm hen ’t gewas des velds ontnam.

24. God velde voorts door hagel, als door stroomen,
Hunn’ wynstok neêr; hun wilde vygenboomen
Door hagelslag en felle bliksemstraalen.
Zyn hagel trof hun vee in berg en dalen:
Hun lastdier, in dat schriklyk tydsgewricht,
Viel stervend neêr door ’s Heeren bliksemschicht.

25. God deed op hen zyn heete gramschap woeden,
Door spyt en twist en angst in hen te voeden:
Van uur tot uur zond hy hen erger maaren,
En wilde nog zyn’ toorn niet doen bedaaren:
Want, daar hy ’t vee aan ’t pestvuur overgaf,
Stond ook de mensch ten doel aan zyne straf.

26. De God der wraak, bespot door Chams geslachten,
Verdelgde voorts ’t beginsel hunner krachten:
De Heere sloeg Egyptes eerstgeboornen,
En voerde door woestynen zyn verkoornen;
Niet ongelyk een’ herder, die, bedaard
En onvermoeid, zyn schaapen trouw bewaart.

27. Hy leidde hen; hy weerde hun gevaaren,
Zodat geen vrees hun harten kon bezwaaren:
De zee had hen door Pharoos dood beveiligd.
Zy zagen ’t land, tot ’s Heeren dienst geheiligd,
Maar God-alléén, God heeft door zyne kracht
Hun talloos heir tot deezen berg gebragt.

28. De Heiden, toen hy Israël zag nadren,
Vlood weg, of sneefde in ’t erfland zyner vadren
Door Gods bestier, ’t welk Jacobs laate neeven
Dat vruchtbaar land ten zetel heeft gegeeven.
Maar ach! hun waan verzocht, vergrande God;
Zy hoorden naar getuignis noch gebod.

29. Zy weeken af, naar hunner vadren wandel.
Boos was hun aart, en trouweloos hun handel,
Gelyk een boog, die de afgeschoten pylen
Niet doet naar ’t wit des fiksen schutters ylen.
Hun afgodsdienst verdroot Gods majesteit:
Hun bergältaar ontstak zyn grimmigheid.

30. God blaakte in toorn op ’t zien dier gruweldaaden,
Versmaadde ’t Volk dat eerst hem dorst versmaaden;
Week uit zyn tent; verliet den tabernakel
Te Silo, dien zyn goedheid door een’ schakel
Van wonderdaên voorheen had t’saamgehecht,
En zich op aard’ ter wooning opgerecht.

31. God gaf het sterkst’ van zyne liefdepanden,
De heilige ark in ’s wreeden vyands handen;
’t Sieraad der tente aan Isrels weêrpartyder,
En Isrel zelv’ aan ’t zwaard van zyn’ bestryder.
Gods erfdeel kreeg, om ’t schendig onbescheid,
Nu slag op slag van Gods verbolgenheid.

32. Terwyl het vuur den jongeling verteerde,
Zag zich de maagd, wier schoon gelaat men eerde
Door snood onthaal van allen glans versteeken.
De priester, voor het bloedig zwaard bezweken,
Wierd door zyn weeûw, om ’t knellend landgevaar,
Toen niet beweend met plegtig lykgebaar.

33. God, als ontwaakt, deed toen ’t geweld verstuiven,
Gelyk een held, gesterkt door ’t sap der druiven.
Aan ’t achterdeel sloeg straks dewraak des Heeren
Den Philistyn met walgchelyke zweeren,
En dekte hem, verzwakt en overmand
Door felle pyn, met onüitwisbre schand’.

34. God wilde voorts niet meer by Jozeph woonen,
En vond niet goed om Ephraïm te kroonen,
Want Juda was tot heerschen uitgeleezen,
En Sions berg om Gods verblyf te weezen;
Die eedle berg, die nooit zo heerlyk blonk,
Dan fints hem God met zyne gunst beschonk.

35. Daar deed de Heer, wiens grooten naam wy pryzen,
Zyn heiligdom, gelyk een’ bergtop, ryzen.
Hy stelde ’t vast als de aard’, die nooit zal zinken,
Zo lang de zon aan ’s hemels trans zal blinken.
Hy riep zyn knecht van Jesses schaapskooi af,
En David kreeg een’ scepter voor een’ staf.

36. Om Israël, zyn erffenis, te leiden,
En Jacobs Kroost, zyn Volk, getrouw te weiden,
Wierd Davids zorg aan ’t zogend schaap antnomen;
Deed ’s Heeren keur zyn’ David herwaarts komen.
Oprecht van hart, heeft hy hen ook geweid,
En, sterk van hand, met kloek vernuft geleid.