Psalm 92

1. Laat ons den rustdag wyden
Met psalmen tot Gods eer!
’t Is goed, ô Opperheer!
Dat we ons in u verblyden;
’t Zy de ochtendstond, vol zoetheid,
Ons stelt uw gunst in ’t licht;
’t Zy ons de nacht bericht
Van uwe trouw en goedheid.

2. ’t Voegt ons de vyfpaar snaaren,
En ’t voorbedachte lied
Voor hem, die ’t all’ gebied,
Met harp en luit te paaren.
Men loov’ dus ’t Alvermogen,
Dat gunstryk my verheugt!
Ik zal, verrukt van vreugd,
Gods groote daên verhoogen.

3. Hoe groot zyn, Heer! uw werken!
Hoe diep is ’t wys beleid!
Het stelt met mogendheid
Elk deel zyn juiste perken!
Een ziel, aan ’t stof gekluisterd,
Beseft uw daaden niet:
Geen dwaas weet wat hy ziet;
In zyn verstand verduisterd.

4. Dat vry de boozen groeijen,
En bloeijen als het kruid;
Opdat ge, ô Heer! hen stuit;
Hen eeuwig uit moogt roeijen.
Niets stelt u immer paalen:
Gy zyt de hoogste in magt:
Gy zyt de Heer: uw kracht
Zal eeuwig zegepraalen.

5. Wie u durft wederstreeven,
Wie onrecht durft begaan,
Zult gy, ô God! weêrstaan;
Verstrooijen en doen sneeven.
Gy zult myn magt vergrooten,
My sterken in myn’ stand:
Myn kruin is door uw hand
Met olie overgoten.

6. Zo moet’ myn oog aanschouwen,
Hoe ge allen, die myn paên
Bedrieglyk gadeslaan,
Niet zult onschuldig houwen!
Zo moet’ myn oor eens hooren
Hoe gy my wraak verschaft
Hoe gy de boosheid straft,
Wier val gy hebt gezworen.

7. Maar reine deugd zal bloeijen,
Zo schoon als ooit de zon
Zag op den Libanon
Den palm en ceder groeijen.
Zy, die in ’t huis des Heeren,
In ’t voorhof zyn geplant,
Zien nimmer, in dien stand,
Zich eenig heil ontbeeren.

8. In hunne gryze dagen
Blyft hun geluk gewis:
Zy zullen, groen en frisch,
Gewenschte vruchten draagen;
Om, met verheugde monden,
Te roemen ’t recht myns Gods.
In hem, myn steun en rots,
Is ’t onrecht nooit gevonden.