Psalm 94

1. Daal, God der wraak! uit ’s hemels zaalen!
Verschyn, ô Heer! met vuur en straalen!
ô God der wraak, die de aarde richt!
Verbrei uw’ roem door groote daên,
En straf den opgeblaazen waan
Der trotsen door uw’ bliksemschicht!

2. Hoe lang, ô Heer! zal hier de booze,
Hoe lang een’ tyd de goddelooze
Opspringen van ontzinde vreugd;
En zich, met gruwzaam onbescheid,
Op ’t werk der ongerechtigheid
Beroemen tot verdriet der deugd?

3. ô Heer! zy, die uw Volk verdrukken,
Doen voor hun magt uw erfdeel bukken:
Zy dooden vreemdeling en weêuw:
Zy, zonder deernis, zonder vrees,
Vermoorden ouderdom en wees;
En tieren met een woest geschreeuw.

4. Zy roepen: God, kan ’t kwaad niet merken,
Noch Jacobs Heer ziet onze werken.
Maar ach! vergaap u aan geen’ schyn,
ô Onvernuftig Isrels Zaad!
Geeft acht, ô Dwaazen! op uw’ staat.
Wanneer zult gy verstandig zyn?

5. Zou hy, die ’t oog gevormd, en de ooren
Geplant heeft, u niet zien en hooren?
Zou hy, die ’t Heidendom kastyd,
U spaaren, wat gy ook misdreeft?
Zou hy, die ’t menschdom wysheid geeft,
Niet weeten wat het doet of lyd?

6. God weet in de opperhemelkringen
’t Geheim beleid der stervelingen,
En de ydelheid van hunnen waan.
Gelukkig is de mensch, ô Heer!
Dien gy kastyd, en door uw leer
Uw heilge wetten doet verstaan!

7. Dat wys bericht zal hem bewaaren
In nood en dringende gevaaren,
Opdat hy vrede en rust geniet,
Totdat de kuil gegraaven word,
Waarïn de booze nederstort,
En hy zyn lot verkeeren ziet.

8. God zal zyn erfdeel nooit begeeven;
Zyn Volk steeds in zyn gunst doen leeven:
Zyn oordeel zal gerechtigheid
Vryspreeken in haar pyn en smart;
En ’t heilig Volk, oprecht van hart,
Zich schikken naar ’t alwys beleid.

9. Wie zal my hoên voor ’t heir der boosheid?
Wie zal de werkers der godloosheid,
Wier drift door niemand word bepaald,
Voor my weêrstreeven en verslaan?
Zo God my niet had bygestaan,
’k Was reeds in ’t stille graf gedaald.

10. Ik riep: ik wankel in myn schreeden.
Straks hebben uw goedgunstigheden,
ô Heer! uw hulp my toegeschikt;
En, toen door veel zwaarmoedigheên
De stof tot vrees my grooter scheen,
Myn ziel door uwen troost verkwikt.

11. Zoud gy den zetel willen schraagen
Dier loognaars, die uw wet belaagen,
Terwyl hun leer het vroom gemoed
Aan last verslaaft, die niemand baat?
Neen; want zy woên op ’t heilig zaad,
En doemen zelfs ’t onschuldig bloed.

12. Gy waart myn burgt, wanneer ik duchtte,
De rots, waaröp ik hen ontvluchtte.
Gy, gy zult hun ontmenscht bestaan
Vergelden, en, om mynen nood,
Hun boosheid straffen met den dood.
God, onze Heer, zal hen verslaan.