Psalm 103

1. Op, op, myn Ziel! verheerlyk ’t Opperwezen!
Loof zynen naam, dien alle Volken vreezen;
Hem, die u redde uit allen nood en pyn!
Wat in my leeft, heff’ juichend’ zich naar boven!
Op, op, myn Ziel! wil ’s Heeren weldaên looven!
Vergeet er geen’, ofschoon ze ontelbaar zyn.

2. Roem de Oppermagt, die, eindloos hoog verheven,
Uit loutre gunst, uw zonde u wil vergeeven;
Die u geneest, als ge op het krankbed schreit;
Die van ’t verderf uw leven wil behoeden;
Die u beschermt in bange tegenspoeden;
En u bekroont met haar barmhartigheid!

3. Loof d’ Opperheer, die steeds u begenadigt;
Die met het goede altoos uw’ mond verzadigt;
Uw jeugd vernieuwt gelyk eens arends jeugd!
Hy wil zyn Volk volkomen recht verschaffen:
Hy zal op ’t strengst’ hunn’ onderdrukkers straffen,
En ’t vonnis slaan ten voordeel van de deugd.

4. Hy heeft welëer, tot ons behoud genegen,
Aan zynen Tolk, aan Mozes, zyne wegen,
Aan Isrels kroost zyn daên bekend gemaakt.
De Heer is steeds barmhartig en langmoedig;
In goedheid groot; in zegen overvloedig:
Hy hoed zyn Volk, als ’t in zyn liefde blaakt.

5. Ofschoon ’t somtyds zyn’ wetten heeft verbroken,
Zyn toornegloed blyft eeuwig niet ontstoken:
’t Is niet altoos dat zyn gestrengheid twist.
Hy straft ons niet naar onze spoorloosheden:
Als hem ’t berouw te voet valt met gebeden,
Word onze schuld genadig uitgewischt.

6. Zo wonder groot, van zulk een hooge waarde
Als ’t hemelrond geschat word boven de aarde,
Zo groot is ook zyn goedertierenheid:
Zo verre als ’t oost’ van ’t westen is gelegen,
Zo verr’ doet God, die ryke bron van zegen,
Ons misdryf weg; daar ons zyn gunst verbeid.

7. Gelyk een trouw, een mededogend’ Vader
Zyn kroost beschermt, het strekt ten steun en raader,
Zo wilook God de zynen gade slaan:
Hy kent den vorm, ’t gestel der stervelingen:
Hem is bewust wat zwakheên ons omringen,
En dat we als stof, als asch in ’t kort vergaan.

8. Hoe bros, hoe teêr zyn ’s menschen levensdagen!
Zy zyn als ’t gras, dat haast ligt neêrgeslagen;
Of als een bloem, die, fierlyk, lagchend’, frisch,
Met gloênde verw’ en glanssen is omtogen,
Totdat een wind haar wegrukt uit onze oogen,
En zelfs haar stand niet meer te vinden is.

9. Maar ’s Heeren gunst, die wy met roem herdenken,
Door tyd, noch plaats, noch toeval ooit te krenken,
Houd eeuwig stand, schoon ’t gantsch heelal veröud:
Zy rust op hen, die zyn bevel betrachten,
Op telgen zelfs van laater nageslachten,
Op elk, die God voor zyn’ Verbondsgod houd.

10. De groote God heeft in zyn hemelwooning
Zyn’ troon gevest, daar hy, als Opperkoning,
Al ’t waereldrond zyn dierbre wetten geeft.
Looft, looft zyn magt, ô zalige Englenchooren!
ô Heldenstoet, die God hebt trouw gezworen!
Verheerlykt hem, die nergens weergaê heeft!

11. Looft, looft den Heer, ô strydbre Legerschaaren!
Gy Hemelboôn, die op zyn wenk blyft staaren!
Vermeld zyn’ roem! verheft zyn heerschappy!
Laat al ’t gewrochte alöm zyn goedheid pryzen!
En gy, myn Ziel! hoe hoog die toon moog’ ryzen,
Verflaauw niet, neen; loof de Almagt ook, als zy!