Psalm 105

1. Looft, looft den grooten naam des Heeren!
Bid, bid hem aan, en wilt hem eeren!
Doet zyne glorieryke daên
Alöm de Volkeren verstaan!
Spreekt, spreekt met aandacht, met ontzag,
Van zyne wondren, dag aan dag.

2. Juicht, elk om stryd, met blyde galmen!
Zingt, zingt den Hoogsten vreugdepsalmen!
Beroemt u in zyn’ heilgen naam:
Dat alle, die hem zoeken t’saam
Hun stem veréénen tot zyne eer,
En zich verblyden in den Heer!

3. Vraagt naar den Heere en zyne sterkte;
Naar hem, die al uw heil bewerkte;
Ja, zoekt geduurig zyn gezicht:
Gedenkt aan ’t geen hy heeft verricht;
Aan zyne onschatbre wonderdaên;
En wilt zyn straffen gadellaan.

4. ô Kroost, uit Abraham gesproten,
’t Welk daaglyks hebt zyn gunst genoten!
ô Jacobs kindren, wien de Heer
Heeft uitverkoren! meld zyne eer!
Hy, hy is onze God: all’ de aard’
Is, op zyn strenge straf, vervaard.

5. Gods goedheid, door geen’ tyd te krenken,
Zal eeuwig zyn verbond gedenken.
Zo word het woord zyns monds volbragt
Tot in het laatste nageslacht.
’t Verbond, gemaakt met Abraham,
Bevestigt hy van stam tot stam.

6. ’t Geen hy aan Isaak heeft gezworen
Heeft hy ook aan zyn’ uitverkoren,
Aan Jacob tot een wet gesteld,
Van al ’t beloofde heil verzeld;
En aan gantsch Isrel toegezeid
Tot een verbond in eeuwigheid.

7. Hy sprak: ik zal de schoonste landen,
’k Zal Canan leevren in uw handen,
’t Geen ’t snoer uws erfdeels weezen zal.
Het Volk was weinig in getal,
Toen ’t zulk een gunstbelofte ontfing:
’k Verkeerde aldaar als vreemdeling.

8. Geleid door ’t gunstryk Alvermogen,
Zyn zy van Volk tot Volk getogen;
Van ’t een naar ’t ander ryksgebied.
De Heer, hun hoeder, duldde niet
Dat iemand hen verdrukken mogt;
Waarom hy Vorsten-zelfs bezogt.

9. God deed zyn’ wil den Volken weeten:
Tast myn gezalfden, myn Propheeten,
Sprak God, niet aan, door leed of schand’!
Hy riep een’ honger in het land:
Hy brak den sterken staf des broods,
’t Geen ’t Volk op d’oever bragt des doods.

10. Wie kan Gods wys beleid doorgronden?
Een man, van voor hen heen gezonden,
De vroome Joseph, ryk in deugd,
Tot slaaf verkogt in zyne jeugd,
In yzren boeijen wreed gekneld,
Wierd, tot hun heil, in eer gesteld.

11. Toen hy door ’t goddlyk Alvermogen
Beproefd was, en, voor aller oogen,
Zyn woord in ’t helder daglicht scheen,
Toen bood de Koning, om zyn reên
Verbaasd, hem straks de vryheid aan:
Der Volken Heer deed hem ontslaan.

12. Hy stelde hem ’t bestier in handen
Zyns huis, zyns goeds en zyner landen
Om met zyn Vorsten naar zyn’ lust
Te handlen: zyns verstands bewusts
Deed gantsch Egyptes Opperheer
Zyne Oudsten luistren naar zyn leer.

13. Daarna toog Israël, gedreven
Door nooddruft, tot behoud van ’t leven,
Naar ’t ryk Egypte: Jacob kwam
Als vreemdeling in ’t land van Cham.
Daar groeide en bloeide zyn geslacht,
En overtrof zyns vyands magt.

14. De harten der Egyptenaaren,
Die eertyds Isrel gunstig waren,
Verkeerden toen: door bittren haat
Wierd ’s Heeren Volk met schand’ versmaad.
Men smeedde laagen tot hunn’ val:
Vervolging trof hen overäl.

15. Maar God zond Moses, reeds te vooren
Met Aron tot zyn’ dienst verkoren.
Zy beiden voerden Gods besluit
Door teekenen en wondren uit,
En toonden Chams ontaard geslacht
Gods alverbaazende oppermagt.

16. ’t Wierd alles door zyn groot vermogen
Met dikke duisternis omtogen.
Niets wederstreefde ’t hoog bevel
Des grooten Gods van Israël
Die beek en bron verkeerde in bloed;
Den visch deed smooren in dien vloed.

17. Toen heeft God uit de waterstroomen
Een heir van vorschen op doen komen,
Verspreid zelfs tot in ’s Konings hof.
Hy sprak, en straks verkeerde ’t stof
In luizen: eene ontelbre drom
Van ongedierte zweefde alöm.

18. Hy zond, in plaats van vruchtbren regen,
Zyn’ hagel neêr, die, allerwegen,
Met een verslindend vuur gepaard,
Den wynstok nedersloeg ter aard’;
Den vygenboom, met kruin en tak,
En al het vruchtgeboomte brak.

19. De sprinkhaan en de kever kwamen
Gelyk een talloos leger t’saamen;
Verslonden kruid en vrucht en graan:
Toen heeft God, na die wonderdaên,
All’ de eerstelingen hunner kracht,
Hunn’ eerstgeboornen omgebragt.

20. God deed zyn Volk met wisse treden,
Daar niemand struikelde in zyn schreeden,
Met zilver en met goud belaên,
Blymoedig uit Egypte gaan.
Toen juichte om hun vertrek al ’t land,
Daar ’t all’ door schrik was overmand?

21. God spreidde een wolk, om zyne schaaren
By dag te hoeden voor gevaaren:
Een vuur verlichtte hen by nacht.
Hun wensch wierd, op hun beê, volbragt:
Een heir van kwakklen daalde neêr,
Op ’t hoog bevel van d’ Opperheer.

22. Zy wierden telkens begenadigd;
Met manna, hemelsch brood, verzadigd.
De rots gaf water door Gods hand:
’t Stroomde als een vloed door ’t dorre land:
Hy dacht om ’t geen hy aan zyn’ knecht,
Aan Abraham had toegezegd.

23. Dus toog ’t verkoren Volk des Heeren
Al juichende uit, op Gods begeeren:
Het land der Heidenen alom
Schonk hy hen tot een eigendom:
Der Volken arbeid wierd geheel
Aan Israël ten erflyk deel.

24. Die gunst heeft God zyn Volk bewezen,
Opdat het altoos hem zou vreezen;
Zyn wet betrachten, en voortaan
Volstandig op zyn wegen gaan.
Men roem’ dan de Oppermajesteit,
Om zo veel gunst, in eeuwigheid!